Na żyznych bliznach

[error_erros]

Ten dom nie może dźwignąć się z ruin,
Dopóki tylko między zgliszczami
Tak czujnym okiem cię wypatruję,
Z popiołów więzi formuję diament.

Ta noc nie może skończyć się brzaskiem,
Póki muśnięta łuną księżyca
Łza spłukująca twoją namiastkę,
Wsiąkając w papier, umie zachwycać.

A łyk trucizny nie może zabić,
Kiedy jad, którym tak płótno brukam,
Chce, by go w zdobne oprawiać ramy.
Na żyznych bliznach rozkwita sztuka.

 

 

[Marek.zak1]

Jeden z Twoich zdecydowanie najlepszych. Ten diament z popiołów więzi to rzadkość ale aforyzm świetny, podobnie o tej sztuce, co rozkwita na bliznach.  Pozdrawiam. 

[Amber]

@error_erros Jad i diament aktywny kontrast. Za każdym wydarzeniem, zawieruchą w historii stoi poezja. Pozdrawiam.

[Leszczym]

@error_erros Puenta 100 na 100 ;)))

[corival]

@error_erros Nie jest tragicznie, skoro z popiołów więzi da się jeszcze cokolwiek uformować. Odporność na przeciwności losu nie zawodzi... Żal jest naturalny, ale jeśli wciąż pobudza do tworzenia i zachwytu, to znaczy, że jest konstruktywny. 

Puenta tylko to potwierdza, skoro na popiołach, żalach i tym podobnych zgliszczach wciąż powstaje sztuka.

Pięknie ubrałeś w słowa to wszystko, co chciałeś przekazać.

Pozdrawiam :)

[error_erros]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jakie to miłe - przyjść tu z wierszem po dłuższej nieobecności i na dzień dobry zbierać tak przychylne recenzje

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję!

Takie już przekleństwo osób, które coś tworzą, że brzuszek ich sztuki najbardziej pełny, gdy cierpią ;>

Dziękuję! Może nie jest najbardziej odkrywcza, ale jak na mnie to i tak niezła ;D

Pytanie tylko, gdzie jest granica żerowania na własnym cierpieniu w imię sztuki. Wielu było artystów, którzy tak ochoczo sabotowali swoje szczęście na rzecz natchnienia, że raczej marnie skończyli ;>

Pięknie dziękuję za miłe słowa!