Lustra

[Agnieszka Charzyńska]

Na martwych ścianach sali balowej – różowych

Jeszcze wczoraj, dziś w sadzy grona przyodzianych

W strzępach zdobień zetlałych  popielato - płowych

Igiełkami szklanymi – gęsto nabijanych

 

Nad cielskami grubymi rozdartych foteli

Naprzeciw smukłych okien – o szybach rozbitych

Okryte płaszczem pyłu jak miękkiej flaneli

W dymu puszyste wełny wciąż szczelnie spowite

 

Wiszą w perłowych ramach lustra – ciągle żywe

Niestłuczone, bez skazy,  nietknięte pożogą,

Nie musnęły ich iskier włosy purpurowe,

 

Płomienia pazur złoty – ni trójbarwny ogon.

W lustrach tych – ocalałych na przekór zniszczeniu

Dłoń się przegląda blada, pustka – i milczenie…

[viola arvensis]

@Agnieszka Charzyńska świetny wiersz. Uruchamia wyobraźnię. 

[Jacek_Suchowicz]

@Agnieszka Charzyńska

zatrzymał 

 

w tych lustrach na przekór zniszczeniu

twarz się przegląda blada

ma oczy przymglone wspomnieniem

i ból na ustach rozkłada

 

policzki spływają ze łzami

upiorny tusz wygląd czyni

i nie wiesz czy w lustrze jest zjawa

strzygi wampira ktoś inny

:))