Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zanim powróci świt

Kasia Koziorowska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Kasia Koziorowska

Kasia Koziorowska

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

I cóż, że zbyt ciężkostrawne okazały się
moje przypuszczenia? Cóż, że ciało
współgra z pamiętną ciszą?
Życie jest zegarem, któremu ktoś
wydrapał wskazówki.
Przyszłość kojarzy się z odległością,
na jaką nie zasłużyłam.

Wszystko, co jasne i przejrzyste,
zgadza się z twoimi snami,
z przypowieściami, które niestrudzenie
snujesz na pożegnanie.
Ciepło, gorąco jest moim dłoniom
na twoim ciele.

Rozkoszuję się przyszłością, jaka pozostała
do twojego odejścia.
Sekundy... Zliczam sekundy, dzielące mnie
od kolejnego uderzenia serca.
A dusza? Dusza, ukryta w kącie,
jest najwyżej nietrafioną wymówką.

Nie tańcz, proszę, gdy niebo jest
w żałobie po rozstaniu z ziemią.
Zawiesiłam u serca najpiękniejszą
z twoich gwiazd - czy zgasnę,
zanim powróci świt?

Chyba zakochałam się zbytnio
w twoim jutrze. Poświęciłam ułamki
sekund, aby nauczyć się języka świata.
Zanim odnajdę cię pośród snów,
zanim poczuję w sobie twój lęk -
zasną pozostałości po godzinach,
po smutkach; w nich drzemie
moje niepoukładane, brudne serce...

8

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Gdzie....?

      Przez violetta · Opublikowano

      @jaś na tle tych białych kwiatków, ślicznie się prezentuje:)
    • Marek.zak1
      Niechciany dotyk

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Tak, ale w wierszu ten niechciany dotyk tylko w odniesieniu do niekochanego męża, z którym łączą poza miłosne więzy, jak dzieci, kredyt, mieszkanie itp. Na forach i w necie sporo o tym.  Pozdrawiam. 
    • jaś
      Gdzie....?

      Przez jaś · Opublikowano

      @violetta rusałka. Symbol siły duchowej i nadziei. Żyje niemal rok.
    • violetta
      Gdzie....?

      Przez violetta · Opublikowano

      @jaś piękny, taki kolorowy:)
    • Corleone 11
      Dzisiaj (21)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      To jedno krótkie zapewnienie wywołało w moim sercu kolejną burzę emocji. Poczułam się tak, jakby cały wewnętrzny spokój pozostawił mnie samą. Jakby nagle odszedł! Odbiegł i znikł błyskawicznie, bez słowa bądź jakiegokolwiek znaku uprzedzenia. Wszystkie odczuwane do tej chwili pozytywne uczucie wymieszały się z im przeciwnymi, tworząc coś do wręcz amożliwym do określenia kształcie, za to powodującym niepokój wysokiego stopnia. Wysokiego na tyle, że ledwie opanowałam siebie, aby nie zerwać się z krzesła i wybiec z pokoju... a potem przed dom i na ulicę bez nawet cienia świadomości, dokąd biegnę i po co. Kotłowanina emocji musiała uwidocznić się na mojej twarzy tak bardzo, że Milanek  wystraszył się wyraźnie, a moja mama zrobiła zaniepokojoną minę. Za to Jerzy prawie nic dał po sobie znać; rzuciwszy szybkie spojrzenie w moją stronę, mocniej zacisnął swoją dłoń na mojej, najwidoczniej domyśliwszy się wszystkiego i przewidziawszy reakcję.    - Mamusiu... - urwał Milanek, po raz pierwszy widząc mnie w stanie tak silnego emocjonalnego wzburzenia. Do tej pory bowiem udawało mi się ukrywać przed nim swoje wewnętrzne sztormy.     - Przepraszam, synku... - wyjąkałam, chcąc podnieść się do niego, podbiec i przytulić. Skończyło się jednak na zamiarze, gdyż poczułam, że najzwyczajniej nie mam na to siły. Spróbowałam uwolnić swoją dłoń z dłoni Jerzego, ale nie rozluźnił uścisku. - Przepraszam cię najmocniej...     - Córciu... - zaczęła moja mama. Opanowawszy się trochę, wykonałam w jej stronę uspokajający gest. Odetchnęła. I odczekała chwilę, nim zaproponowała:    - Pójdźmy na spacer wszyscy razem. Jest taka piękna, słoneczna pogoda, szkoda ją zmarnować. A mycie naczyń może poczekać. Panie Jerzy, co pan na to? - zwróciła się doń, wyraźnie oczekując przejęcia inicjatywy.    - To świetny pomysł, proszę pani - Jerzy odparł mojej mamie tym samym, półoficjalnym tonem. - Istotnie szkoda zmarnować taką pogodę i tę okazję. Chodź, Aga - poprosił łagodnie, gasząc w zarodku - jak on to, u licha, robi? - odruchowe wewnętrzne najeżenie i sprzeciw. Popatrzyłam nań z wdzięcznością, zanim odpowiedziałam i zanim zwróciłam się do mamy z podziękowaniem.    - Dobrze, Jerzy. Chodźmy.    - Milanku - spojrzałam na synka. - Zacznij się ubierać, proszę. Buty, bluza...     - Już, mamusiu - uspokojony i rozpromieniony poderwał się z krzesła.                   *     *     *       Spacer rzeczywiście okazał się świetnym pomysłem. Dzięki mojej mamie i zgodzie Jerzego mogłam, idąc z nim za rękę, w znacznym stopniu uspokoić myśli. I emocje. Chociaż moja mama pilnowała Milanka, zauważyłam, że Jerzy - pozornie skupiając na mnie całą swoją uwagę - tyleż bacznie ileż dyskretnie, obserwuje jego aktywność.     - Doskonale, Jerzy: o to mi właśnie chodzi. I obyś mi się tylko nie zepsuł - pomyślałam, tym razem świadomie i zdecydowanie. - W przeciwnym razie...     Najwyraźniej znów albo wyczuł moje myśli, albo odczytał je w awiadomy dla mnie sposób. A może to telepatia? - zapytałam samą siebie. - Może naprawdę istnieje między nami energetyczne połączenie i ja sama wysyłam mu swoje myśli? Jeśli nie wszystkie, to chociaż część? A może wyjaśnienie jest bardziej racjonalne? Może po prostu ciągle myśli i analizuje? Nie wiem, gubię się już w tym... Zresztą na tę chwilę to nieważne; zapytam go o to później - stwierdziłam i sięgnęłam do torebki po papierosy: cienkie Marlboro light. Gdy tylko wyjęłam jeden z pudełka, wolną dłonią sięgnął do kieszeni po zapalniczkę.     - Przecież wiesz, że chcę rzucić - mruknęłam.    - Wiem - odmruknął w odpowiedzi. - Dlatego podawał będę ci ognia do co drugiego papierosa.    Zaciągnęłam się dymem i  dopiero wtedy nań popatrzyłam. Celowo. I celowo udawanie krzywo.    - Ach, ty mój Jerzy - zamruczałam, mrużąc lekko oczy. - Dzięki ci.       Voorhout, 4. Kwietnia 2025 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...