Zbyt ostatnie

[Agnieszka Charzyńska]

Do jej krzyku, tysiącem

Grzmotów uciszonego,

Nie dodawaj gwałtownie

Zdania zbyt ostatniego,

 

Które by  jak te ostrza

Iskier rudo – różowe

I eksplozji odłamki

W przestrzeni zawieszone,

 

Materię nocy zwiewną

Rozcięło nożem racji,

Bez podziału na konkret

I ulotność abstrakcji

 

I brutalnie, okrutnie

Dźwiękiem twardym chwilowym

Bezbronnie młodą ciszę

(Niby młotem stalowym)

 

Stłukło w rój szklanych igieł,

Zbyt dotkliwie, boleśnie,

Nazbyt definitywnie,

Zbyt świetliście, za wcześnie,

 

Rozrywając na części

To milczenie samotne,

Przestrzennie niepodzielne,

Dziejowo nieistotne,

 

Lecz trzy tysiące razy

Pięścią chwili  skruszone,

W  strzępów drobnych rozmaitość

Rozdarte, zakrwawione,

 

W tysiącu końców świata

Na części podzielone,

W pokutny całun dymu

Zwiewnego  obłóczone.

 

Jedno, co zrobić możesz -

Uszyj jej ciszę nową,

Jak koc ciepły wełniany,

Łagodną, choć lutową.

 

Ciszę, która ukoi

Duszę nagle minioną,

Ciszę jak jedwab miękką

Lub jak wiosna – zieloną.

 

Ciszę, w której umilkną

Te pytania nie w porę,

Słowa, liczby, pojęcia,

I debaty, i spory.

 

Ciszę jak ukojenie,

Bez zdania ostatniego,

Wirem nieubłaganym

Boleśnie rozbitego,

 

W pyłów niejednoznaczność

Podmuchem  rozwianego,

Żarłocznością barw mnogich

Na zawsze zgaszonego.

 

 

 

 

 

[Łukasz Jasiński]

I weź moje serce

przepełnione mrokiem 

i odejdź w rozterce

zagubionym krokiem...

 

Oczywiście, rymowankę dedykuję łaskawej pani...

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane 2 Września przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Agnieszka Charzyńska]

@Łukasz Jasiński interesujące

[Łukasz Jasiński]

@Agnieszka Charzyńska

 

Teraz jestem aktywny na "Filozofowie zawiedli" u pani Iwony, miłej pracy...

 

Łukasz Jasiński