Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

 

ona mu daje zupy na talerz

właściwie raczej nalewa

a on jej mówi nie żałuj ależ

ja bym ci nalał do pełna

 

ona mu daje nieźle popalić

gdy wraca trzeźwy nad ranem

szarpie za gajer po łbie go wali

i pyta czym tak ściorany

 

ona mu daje przez szparę znaczek

a on jej drobne monety

chcieliby pewnie nieco inaczej

lada pomiędzy niestety

 

ona mu daje odlecieć chwilę

on jej od niego odpocząć

wkrótce się jednak telefonicznie

znowu ze sobą połączą

 

ona mu daje wciąż do myślenia

a on się wcale nie broni

jednak go gubi złudna nadzieja

że myśli tylko tak o nim

 

ona mu daje wcisnąć się w korku

zwiększając celowo odstęp

on jej nie ufa bo takim tłoku

wywietrzył jakowyś podstęp

 

ona mu daje drzwi otwierając

wstąpić na chwilę do środka

wkracza ochoczo nie przeczuwając

że dziś jej męża tam spotka

 

ona mu daje przejechać przejazd

wysoko podnosząc szlaban

a on się jakoś niemrawo zbiera

bo prawda znowu jest naga

 

w telefon zajrzeć ona mu daje

a on jej czasem w swój laptop

całkiem niezwykłe to obyczaje

bo się zdarzają dość rzadko

 

ona mu daje wciąż do myślenia

wcale go za to nie chwali

że ciągle pisze onamudaje

że się tak do nich zapalił

 

ona mu daje a on nie bierze

taki już z niego poeta

jest zakochany kocha najszczerzej

ale dziewczyna wciąż nie ta

 

ona mu daje jak z Mickiewicza

słodkie czerwone maliny

a on je zjada i tylko wzdycha

tęskni do innej dziewczyny

 

ona mu daje w cichości boru

smakować ust jej jagody

a on nie czując żadnych oporów

szuka już nowej przygody

 

ona mu daje gdzieś w szczerym polu

orać i redlić bez końca

a on tak mruczy w farmerskim znoju

chyba mnie ma za zająca

 

ona mu daje poczytać wiersze

dla wszystkich dostępne w Necie

a on naiwny jak dziecko wierzy

że jest jedynym na świecie

 

ona mu daje chwilę wytchnienia

właśnie wysłała komentarz

pisał nowego onamudaja

i myśl mu znowu uciekła

 

ona mu daje zajrzeć na warsztat

aby dopieścić jej pomógł

a on jej na to sama ugłaskaj

razem dojdziemy do sromu

 

ona mu daje przy samochodzie

naprawić małą usterkę

a on po wstępnym auta przeglądzie

znacząco na cennik zerka

 

ona mu daje dyplom do ręki

i gratuluje sukcesu

a on się cieszy że koniec męki

chętnie odbiera dość wesół

 

ona mu daje kopa na drogę

by nabrał więcej rozpędu

a on jej na to szybciej nie mogę

już robię za dużo błędów

 

ona mu daje znać że wystarczy

on się dopiero rozkręca

i tak naprawdę kochać ją chciałby

a ona tylko jak w wierszach
 

ona mu daje dostęp do danych

a on jej hasło do konta

może to mąż jej albo kochanek

a haker wszystko podgląda

 

ona mu daje gdy noc nastaje

przejechać ciemną doliną

on chętnie wjeżdża wpada po szyję

w dolinie owej zaginął
 

ona mu daje dwie rękawiczki

on jej niebieską maseczkę

może coś właśnie razem skończyli

lub nie zaczęli nic jeszcze

 

ona mu daje ściągać z zeszytu

on jej pod ławką wskazówki

może wnet razem dojdą do szczytu

albo nie zdadzą klasówki

 

ona próbuje pobrać film z Sieci

on jej pomaga w tym zdalnie

a przy tym ściąga wszystko jak leci

żeby nie było banalnie

 

ona mu daje korepetycje

on jej maleńki banknocik

chociaż obrasta w wielkie ambicje

niestety znowu coś sknocił

 

ona mu daje lekcję fizyki

on jej nie może ogarnąć

niestety była trochę przy kości

i przyciskała za bardzo

 

ona mu robi wykłady z chemii

gdy on się cały gotuje

menzurkę chciałby zbadać do głębi

lecz ona truje i truje

 

ona mu daje na eksperyment

z cichą nadzieją swą zgodę

a on nalewa szczęśliwy chwilę

jak zwykle do kwasu wodę

 

ona mu daje polatać chwilę

maleńkim swym samolotem

wystartowali chwilę latali

pojęcia nie mam co potem

 

ona mu daje małą łódeczką

popływać malutką chwilę

on się rozbujał za bardzo nieco

zmoczył się przy tym i tyle

 

ona mu daje podwyżkę małą

dość dużą premię do tego

bo mu ostatnio jakoś nie staje

nie starcza do dziesiątego

 

ona mu wałkiem daje po głowie,

a on jej wyrywa kłaki

ale przenigdy nikt się nie dowie

jak do tej mogło dojść draki

 

ona go leje wałkiem po głowie

a on jej kudły wyrywa

oby to była bajka zmyślona

lecz to historia prawdziwa

 

ona mi daje do zrozumienia

że czas już kończyć głupoty

więc się odrywam od komputera

i biorę się do roboty

 

ona mu usnąć daje spokojnie

mrużąc niebieskie swe oczy

co się nurzają w marzeń krainie

i życzy mu dobrej nocy


 


 


 


 


 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cała przyjemność po mojej stronie :)))

 Z tym zbiorkiem onamudaji jest związana pewna historia. Jakiś czas temu użytkownik tego forum, a właściwie, to raczej użytkowniczka, publikująca wtedy chyba pod nickiem Nawojka, opublikował onamudaja lub też kilka onamudaji, a ja odpowiedziałem kilkoma kolejnymi. Ktoś się potem dołączył, a ja odkryłem, że przychodzą mi one z pewną łatwością, więc posypała się ich cała seria. Po jakimś czasie, chciałem do nich wrócić, ale okazało się, że wątek został usunięty przez jego autorkę. Po jakimś czasie wspomniałem o tym na forum, pamiętam, że nawet Mateusz, zaproponował mi pomoc w ich odzyskaniu, ale nasze wysiłki okazały się bezowocne. Postanowiłem przeskanować dysk twardy w moim komputerze, bo czasami zdarza mi się zapisywać własne, ciekawsze, przeważnie wierszowane komentarze do wierszy innych użytkowników forum. Ku mojej radości tak zrobiłem i tym razem, chociaż jest to tylko część  moich onamudaji, które wtedy napisałem. Reszta zniknęła bezpowrotnie. I to nie był pierwszy taki przypadek.

Jaki stąd wniosek?

Archiwizujcie swoją Twórczość!

Pozdrawiam :)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki :)))

Noo, jak by nie było, prapoczątki u samego Mickiewicza, potem Lem i Szymborska, to chyba dobrze byłoby trzymać poziom... albo pion... sam już nie wiem.

 

Pozdrawiam

 

 

 

Samo tak jakoś wyszło :))). Trochę więcej napisałem w komentarzu powyżej :)

Dziękuję :)

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ona mu daje naprawdę dużo

a on bez niej żyć nie może

więc ze sobą po nocach chałturzą

we dnie on orze jak może

 

Również pozdrawiam :)

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Weź mnie za rękę

      ja wezmę Ciebie za usta

       

      Nasze rozmowy jak promy na rzece

      będą między brzegami pływać

      Dostarczając myśli między głowami

       

      Pójdziemy polnym szlakiem

      w upale i cykaniu polnych stworzeń

      Będziemy cieszyć się ciepłem naszych westchnień

       

      Poczekamy tam na kocu

      na wieczór, a komary będą naszymi przyjaciółmi

      Bo cóż ból może wyrządzić rozkoszy obcowania ze sobą?

       

      I rozpalimy ognisko by noc była nam

      jasną latarnią dla pragnień oglądania naszych ciał

      Byśmy słowa te wszystkie zamienili w czyn

       

      Później zaśniemy...

       

      Śnić będziemy o czystym powietrzu na tej ziemi

      O słabym, spokojnym, cichym, przyjemnym zachodnim wietrze

      Rześkim powiewie beztroskiego umysłu

       

      Śnić będziemy o dniach odnowy naszych ślubów

      naszego przyrzeczenia pierwszego razu,

      Gdy powiedzieliśmy te 3 słowa wyrażające wszystko

       

      O ochłodzie trudów realizujących nasze marzenia

      wodą odpoczynku w gorącej wannie spełnionych pragnień

      Rozlanych na naszych ciałach, niczym biel czystości jedynej

       

      By zasnąć w tym śnie ponownie

       

      By już śnić o tym czego ręką naszą dokonamy

      w chwilach dni następnych..

       

      Lecz szybko się ockniemy, skoczymy dwa poziomy wyżej.

       

      Ponieważ

      Tu nie ma incepcji, nikt nie zaszczepi Tobie ani mi nieczułości wobec piękna i siły.

      Tu nie ma incepcji, nikt nie zaszczepi Tobie ani mi zwątpienia w dalsze losy, które ukujemy sobie choćby żelazną pięścią manipulacji, podstępu, iluzji

      Nie sprzedając swej duszy.

      Nie kupująć słów głupców.

       

      Lecz wtedy gdy już będziemy świadomi

      I przekroczymy most świtu dzielący ciemność od światła

      By narodzić się ponownie dla chwały wieczności dnia

       

      Anonimowo pójdziemy krętą aleją pozapominanych myśli, idei

      Przypominając sobie tych, którzy wciąż trzymali nas w niepewności

      i w zwątpieniu, w nagości zagubionego, rozczarowanego umysłu, nie pojmującego skali zła

      By po cichu znów cierpieć ale już nie tak

      Już nie tak..

       

      I znów obudzimy się w środku dnia ale już nie ze snu czy iluzji

      Obudzę Cię swoim duchem, bo przecież dotknąć Cię nie mogę

      Ponieważ Ty jesteś duchem.

       

      Ty, Konstantynopolitańczykiewiczówna.

       

      To imię jest długie lecz wybrzmiewać będzie przez wieczność i nigdy nie zagaśnie jego donośne echo pomiędzy gwiazdami

      Ponieważ świecisz najjaśniej, jesteś synonimem czystości i dobra, zabita w roku 1453, żyjąc 20 lat: zgwałcona i przebita mieczem.

      Spalili Twój dom, spalili młyn, którym karmiłaś swoje spracowane nieskalane ciało.

      Spalili złote łany na wzgórzach Twojego szlachetnego pochodzenia.

      Porzucili Twoje ciało na polnej drodze.

       

      Katarzyno, teraz pozostało tylko jedno.

       

      Nienawiśc i zemsta.

       

      Edytowane przez Duch7millenium (wyświetl historię edycji)
  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Weź mnie za rękę ja wezmę Ciebie za usta   Nasze rozmowy jak promy na rzece będą między brzegami pływać Dostarczając myśli między głowami   Pójdziemy polnym szlakiem w upale i cykaniu polnych stworzeń Będziemy cieszyć się ciepłem naszych westchnień   Poczekamy tam na kocu na wieczór, a komary będą naszymi przyjaciółmi Bo cóż ból może wyrządzić rozkoszy obcowania ze sobą?   I rozpalimy ognisko by noc była nam jasną latarnią dla pragnień oglądania naszych ciał Byśmy słowa te wszystkie zamienili w czyn   Później zaśniemy...   Śnić będziemy o czystym powietrzu na tej ziemi O słabym, spokojnym, cichym, przyjemnym zachodnim wietrze Rześkim powiewie beztroskiego umysłu   Śnić będziemy o dniach odnowy naszych ślubów naszego przyrzeczenia pierwszego razu, Gdy powiedzieliśmy te 3 słowa wyrażające wszystko   O ochłodzie trudów realizujących nasze marzenia wodą odpoczynku w gorącej wannie spełnionych pragnień Rozlanych na naszych ciałach, niczym biel czystości jedynej   By zasnąć w tym śnie ponownie   By już śnić o tym czego ręką naszą dokonamy w chwilach dni następnych..   Lecz szybko się ockniemy, skoczymy dwa poziomy wyżej.   Ponieważ Tu nie ma incepcji, nikt nie zaszczepi Tobie ani mi nieczułości wobec piękna i siły. Tu nie ma incepcji, nikt nie zaszczepi Tobie ani mi zwątpienia w dalsze losy, które ukujemy sobie choćby żelazną pięścią manipulacji, podstępu, iluzji Nie sprzedając swej duszy. Nie kupująć słów głupców.   Lecz wtedy gdy już będziemy świadomi I przekroczymy most świtu dzielący ciemność od światła By narodzić się ponownie dla chwały wieczności dnia   Anonimowo pójdziemy krętą aleją pozapominanych myśli, idei Przypominając sobie tych, którzy wciąż trzymali nas w niepewności i w zwątpieniu, w nagości zagubionego, rozczarowanego umysłu, nie pojmującego skali zła By po cichu znów cierpieć ale już nie tak Już nie tak..   I znów obudzimy się w środku dnia ale już nie ze snu czy iluzji Obudzę Cię swoim duchem, bo przecież dotknąć Cię nie mogę Ponieważ Ty jesteś duchem.   Ty, Konstantynopolitańczykiewiczówna.   To imię jest długie lecz wybrzmiewać będzie przez wieczność i nigdy nie zagaśnie jego donośne echo pomiędzy gwiazdami Ponieważ świecisz najjaśniej, jesteś synonimem czystości i dobra, zabita w roku 1453, żyjąc 20 lat: zgwałcona i przebita mieczem. Spalili Twój dom, spalili młyn, którym karmiłaś swoje spracowane nieskalane ciało. Spalili złote łany na wzgórzach Twojego szlachetnego pochodzenia. Porzucili Twoje ciało na polnej drodze.   Katarzyno, teraz pozostało tylko jedno.   Nienawiśc i zemsta.  
    • namalować chciałbym gwizdek nie z pamięci, nie wbrew ogród lecz przed końcem widzę łyżwę której ostrość nie gnie mokrym   narysować pragnę dar dzban oś mit główce przez tur lanie; właśnie wtedy gdy ci po rwał stan ostatnim rozwidleniem;   wypowiedzieć chcę ci szybko choć miech trzeba słów usilić; byłaś dla mnie bijąc wszystko rampę przed nią, lampą tylną
    • @Klip Dzięki . Zabawny, Pozdrawiam @Hiala Dzięki. Mądre po szkodzie? Pozdrawiam.
    • @violetta Jest tylko jeden warunek :)
    • Przelewa się rzeka obietnic Różowych, lukrowych i złotych, Kraj wolny ma być już – od chamstwa, Zasobny w zapasy zaś cnoty.   I w każdej ma wiosce być kino, Dwa parki – i szkoła latania, W Rzeszowie – ma zamek być nowy, W Wąchocku – nauka strzelania.   Kolejki i długi już znikną, I nowe nam lasy wyrosną, Nie będzie już błota i mułu, Nie będzie przymrozków – na wiosnę.   Gdy naród tym morzem obietnic Ma rozum już całkiem – uśpiony, To trzeba – już teraz na trwogę (Jak dawniej) – w spiżowe bić dzwony.   Jak uczy historia dobitnie, Gdy naród mamiony jest kasą, Obudzi się – z pustą kieszenią, Zatruty – wyborczą kiełbasą…   A taka wyborcza kiełbasa (To prawdą jest znaną od dawna) Jedynie pozornie jest smaczna I bywa przeważnie – niestrawna…
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...