Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

O poezjo


Rekomendowane odpowiedzi

O wielka, największa poezjo jesteś moim Esperalem na toksyczność obecnych czasów. Nie jesteś, nigdy nie byłaś i nie będziesz, o czym nawet nigdy nie próbowałaś mnie przekonać, za co dziękuję ci nawiasem mówiąc, lekiem na wszelkie zło. Zresztą to zwyczajnie dobrze się składa, bo docierają jeszcze do człowieka jakieś inne, często ciekawsze i bardziej intrygujące, bodźce. Mam tylko nadzieję, że sobie ciebie z siebie nigdy nie wydłubię podchwytliwym widelcem, który mi się napatoczy pod rękę w przypływie podstępu któregoś z trudnych do okiełznania momentów. Acz wiadomo, bo i ja bywam tutaj świadomy o co kaman, że z nadzieją tam, tutaj i gdzieś jeszcze bywa bardzo różnie i niekiedy doprawdy opacznie.

 

Warszawa – Stegny, 18.08.2024r.

 

 

 

Edytowane przez Leszczym (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Ewelina No akurat na zaplanowany przez siebie tygodniowy wyjazd, gdzie nie robi się na etacie i w ogóle polskie morze we wrześniu no to raczej jest szansa się doczekać :) 

@Ewelina Ale żeby nie było tak optymistycznie, dużo z nas na wiele spraw nie może się doczekać i możliwe że się nawet nie doczeka... No niestety, też tak bywa. Ostatnio w Dziennikach z 1954r. Tyrmand mi to uświadomił. Wszystkie zmory, o których się tam rozpisywał w tej chwili są aż nazbyt obecne, wręcz jaskrawo, właściwie mnóstwo podobieństw, co by jednak oznaczało, że ten świat nie zmienia się aż tak ://

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Ewelina Twoje zdjęcie wydaje mi się zatroskane. Po prostu takie zdjęcie. Wiersze uogólniając trochę też jakby raczej smutniejsze i poważniejsze... Ale faktycznie być może jest tak, że może trochę za mało się w nie wczytuję... Ale nie dotyczy to Ciebie, a wszystkich tutaj poetów i poetek bez mała. To jest mój duży kłopot. Za słabo czytam poezję :// Miewam nosa w tych sprawach, ale sporo byłoby do zmiany, za słaby jestem w czytaniu. Jeszcze prozę no to jeszcze, czuję, naprawdę czuję, ale poezja no właśnie często mi umyka :// No ale nic uśmiechy są na końcu zdania, znaczy się emotki, jest więc git :)

@iwonaroma ja mam swoją prywatną teorię zamieszania. Chyba tutaj tylko o to chodzi. Oczywiście na termin zamieszania wypadałoby patrzeć szeroko, sercowe, poetyckie, prozatorskie, polityczne, religijne, no różne takie najróżniejsze... Ale no naprawdę chyba chodzi o zamieszanie. I może o wygodę jeszcze :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rachael * Znalazłam w niepamięci mały okruch czasu, Lecz boję się go dotknąć i dokładnie zbadać.  Zrobiłeś to specjalnie? Powiedz mi od razu… Dlaczego wątpliwości mam odczuwać nadal?   Wiesz dobrze, czemu światłem skrzy się bursztynowym, Bo przecież, tak naprawdę wiemy to oboje. Uciekłam - będą szukać. Co mam teraz zrobić? Powtarzasz, że wspomnienia nie są nawet moje.   Widziałeś je, nieprawdaż? Mów, i nie udawaj, Jak gdybyś miał tajemnic nie zobaczyć nigdy. Czy teraz, gdy przed tobą stoję całkiem naga, Wciąż pragniesz, bez wahania, ścigać mnie, jak inni?   Chcesz milczeć? Więc dlaczego, gdy rozpinam włosy, Odczuwasz, na nadgarstkach, sto tysięcy muśnięć? Przemienię cię za chwilę w najprawdziwszy dotyk, A kiedy będziesz gotów, zmienię siebie również.   I będę, wręcz na przekór, delikatne dłonie, Przeplatać przez rozgrzane opuszkami ciało. Impulsy, tuż pod skórą, iskrzą pobudzone; Nie znałam tego wcześniej. Powiedz, co się stało?   Zaufać mam wspomnieniom? Wybacz, nie potrafię, I coraz bardziej przez to siebie nie rozumiem. Ciekawość tak bezczelnie sny obraca w jawę; “Pocałuj mnie” - do ucha ciągle podszeptuje…   I działa, jakby była nieskończoną siłą, Na którą całe życie, dotąd miałam czekać. Pod skórą, jakże blisko - pozwól - niechaj płyną! Pocałuj mnie, dotykaj. Zrób to proszę, Deckard.   ---   * - replikantka, w której zakochuje się, z wzajemnością, główny bohater filmu Blade Runner, Rick Deckard.
    • @Konrad Koper ok, dzięki :) @Starzec No trochę tak.  @iwonaroma Taka prawda życiowa :) Dzięki
    • @Adaś Marek Szczerze sądzę, że jest coś takiego. Przypuszczam tak. Ale no nie umiem udowodnić. Pozdrawiam M. 
    • Klimatycznie, a na koniec z mocną puentą. 
    • Bardzo mi się podoba :) Świetne :)   P.s. A czemu nie można Cię polubić? :) Poobserwować ? :) (Chodzi o wyłączenie tej funkcji z profilu.)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...