Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Smutno gdy los się nie uśmiecha


Rekomendowane odpowiedzi

smutno gdy wieje

zimny wiatr

gdy pada

 

smutno gdy żal

puka do drzwi

brak nadziei

 

smutno gdy ktoś

płacze trudne

ma sny

 

smutno gdy kwiat

przekwita gdy

horyzont na nie

 

smutno gdy brak

chleba gdy człek

głodny jest

 

smutno gdy prawda

boi się siebie

nie wierzy

 

smutno gdy los się

nie uśmiecha a noc

bez gwiazd

 

wszystkie te smutki

są częścią życia

nie unikniemy ich

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam - miło że czytasz - fragment o którym wspomniałaś wedle mnie 

              jest zrozumiały - smutno jest gdy przekwita kwiat a horyzont

              na nie bo jest ciemny - 

                                                         Pzdr.uśmiechem.

Witaj - dokładnie tak jak napisałaś - życie to nie bajka - raz pod górkę 

            a raz nie - 

                                                     Pzdr.serdecznie.

@Natuskaa - @sisy89 - @Rafael Marius - dzięki - 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ...w ekspresji zamknięta dojrzałość sezonu.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiersz w jesiennej odsłonie ma dużo uroku i ładną refleksyjną puentę. Pozdrawiam :))
    • po cóż niosą spód dni łoskot kiedy biegnąc śledzą wiedzę; kogóż proszą dziś o rozkosz nad tąpania tan (z nut) kręty po co kłamią wciąż atrament? w opowieściach kryjąc wieści; wyczytanych z ław testament zapychając wić czczą jeszcze przecząc wieńczą płaczu bełkot (swój kwiatami swąd poznając!) tracą wieczność bratnio klęcząc krzętnie trącąc ze ścian kamień zamiast łączyć ręce obce czuli tkają głąb teł mową sławy rzutu do manowca za nim laik kwit wypowie
    • - Oli kilo... - Kurze łapki kpa? - Łez rukoli kilo.       O, drobiowa galareta w kuli. Ilu kwatera, laga - woi - bordo?    
    • Owieczka czerwona Jedzona Biczowana Oskórowana kukła I kukła bez kości Matka Nowa tak uczyniła Owieczka chciała być prowadzoną Matka chciała mieć większe stado Bo stado wilków zbierała   Wilki bały się zawsze owiec A ta owca była dobra Nie biła Bo była jej pionkiem Wilki przestały się bać owcy Obmacywały ją  Innych się bały  Ale ta mówiła słowem i przykładem Że nie każdej należy się bać  Więc już się nie bały Oskórowanej
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jakie to miłe - przyjść tu z wierszem po dłuższej nieobecności i na dzień dobry zbierać tak przychylne recenzje

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję! Takie już przekleństwo osób, które coś tworzą, że brzuszek ich sztuki najbardziej pełny, gdy cierpią ;> Dziękuję! Może nie jest najbardziej odkrywcza, ale jak na mnie to i tak niezła ;D Pytanie tylko, gdzie jest granica żerowania na własnym cierpieniu w imię sztuki. Wielu było artystów, którzy tak ochoczo sabotowali swoje szczęście na rzecz natchnienia, że raczej marnie skończyli ;> Pięknie dziękuję za miłe słowa!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...