Poeta

[Maciej_Jackiewicz]

„Z rzeczy świata tego zostaną tylko dwie,
Dwie tylko: poezja i dobroć… i nic więcej.”

Cyprian Kamil Norwid



Jak pisklę wyrzucone z gniazda
połamanego po ostatniej burzy
porzucony został sam w swoim świecie

Na niebie zgasła ostatnia gwiazda
nadziei i nic z niej już nie wywróży
tego co Arachne teraz jemu z nici uplecie

Śmieją się do łez jedynie córy Koryntu
w czerwonym kapturze kat zaciera ręce
bo to koniec i nadchodzi nowa odsłona

Zagubione myśli w zaułkach labiryntu
żadnych wierszy żadnej poezji więcej
kogo obchodzi czy przeżyje czy może skona

i wszystko pęknie za chwilę z rozpaczy
niczym kryształowe puchary i wazy
zostaną tylko podarte kartki zapisane

Których nikt nie przeczyta i nie zobaczy
w galerii zdejmują już ostatnie obrazy
…
jaki świat zastanie opatrując serca ranę

Czy ktoś nadejdzie mu jeszcze z pomocą
czy nie zabraknie nawet leków i bandaży
tylko smutny księżyc pozdrowi go nocą

nikt nie wie co i czy jeszcze się wydarzy

[Wędrowiec.1984]

@Maciej_Jackiewicz Kiedyś przeczytałem zdanie, typu: Tam, gdzie pojawia się smutek, rodzi się poezja. Jeśli prawidłowo interpretuję wierz, przedstawiasz dramat poety, którego sztuka w zasadzie i tak przepadnie. Smutne to, ale w smutku może powstać przepiękna poezja.

[Leszczym]

@Wędrowiec.1984 A ja właśnie przeczytałem puentę w wierszu Różewicza z tomiku Niepokój, ale to moje wydanie to jakiś bardziej przekrojowy jest zbiór wierszy z różnych lat, że "poezja jest samobójstwem"... No niestety poeta czy nie poeta łatwego życia mieć raczej nie może...

[Wędrowiec.1984]

@Leszczym Samobójstwem raczej nie. Powiedziałbym, że ujściem dla emocji. Coś w tym stylu, choć czuję, że spłycam wypowiedź.

[Leszczym]

@Wędrowiec.1984 Ja też mogłem nieco cytat spłycić rzecz jasna...