Czerwcowy wieczór, taki ciepły i pachnący. Rozświetlony księżycem. Z oddali dobiegają odgłosy cichych rozmów i przemykających samochodów. Puls miasta, tętno wieczornego ruchu. I ja wpośród tych odgłosów gasnącego życia, upojony wonią lip i winem. I wspomnienia, też pachnące tak cudownie jak te lipy otulone srebrnym blaskiem, wieczorne motyle, kładki pomiędzy światami. Na stoliku wypalona świeca flirtuje z księżycem, barwiąc jego lśnienie żółtawą poświatą.
Zabawny ten dialog. Taki czerwcowy nastrój wprawiający w zadumę.
Tak naprawdę to kocham moje życie, nawet jeśli z roku na rok coraz szybciej przemija...
Uwielbiam te wieczorne rozrzewnienia przy winie.
Chyba się starzeję...
