Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@iwonaroma

Śmieszne, ale końcowe "destrukcjo" przywołało mi od razu Destro z J.I. Joe, ale w sumie słusznie, bo jako osoba...

Nie bardzo lubię obce słowa, ale chwiać się na "wietrze" to zgodne z moją doktryną poet – super.

Pozdrawiam :)

Opublikowano (edytowane)

@Kot tu jest chwiać się na wierze

@iwonaroma w przeciwieństwie do poprzedniego wiersza, ten z kolei bardzo enigmatyczny, mam wrażenie jakby ten nad nim ktoś za bardzo przyciął, ale może to tylko takie wrażenie po przeczytaniu jednego po drugim. Chodzi o wiersz Żar i namiętność 

Kredens pozdrawia 

Edytowane przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Kot :) no tak, każdy ma jakieś swoje skojarzenia :) Mnie Destro z J.I nic nie mówi :( a obce słowo, które użyłam to chyba trochę już funkcjonuje w naszym języku. Tak czy siak można tłumaczyć literalnie ale też powiązać z grą "Blockout" onegdaj bardzo popularną. Mało grałam w gry, raczej towarzysko (by być w określonym towarzystwie czasem robi się coś co niekoniecznie jest naszą pasją;)), ale pamiętam tę grę jako niezwykle wkurzającą (mnie :)).

O wietrze - wierze już wiesz, bo doczytałam poniższe komentarze. Ale fakt, trochę chciałam skojarzeń z wiatrem - eterem itd.

Dzięki i również pozdrawiam:)

 

 

 

@Stary_Kredens :) fakt, piszę wiersze przycięte;) Z natury jestem małomówna, tylko tutaj w komentach czasem się rozhulam ;) Co do enigmatyczności... mnie się zdawało, że nie bardzo tajemniczy ten tekst, ale widocznie tak mi się tylko zdawało :D

Dzięki za kmnt 

 

 

 

 

@Marek.zak1 dokładnie. 

Dzięki za kmnt i również pozdrawiam 

 

 

 

 

 

@sisy89 dzięki 

 

 

 

Opublikowano

@iwonaroma

Że każdy wir jest otworem z wiatru, a wiara jest nim również, to było jedno z pierwszych moich olśnień na drodze do nowego języka, tu również wiedza należy, oczywiście obok oficjalnej etymologji, co uznaje tylko wrota–wór–otwór–zawór. Ale nieważne faktyczne pochodzenia słów, ważne czym są teraz. Jak wij co powił wojów (powić i powój). Wij się wije, tu też wiatr, dalej wici to przecież wiadomości, wiedza, więc wiklina i wikłać, i widły, i tak na cały język rdzenny się rozchodzi...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dziś w ogrodzie raj był tu kwiecień bywał maj   zawitał czerwiec piwonią  zapach  kradł   lipcowi  drzwi  otwiera na co  róża się dąsa   bo woli sierpień - wrzesień też się jej podoba   dziś w ogrodzie gaj zapach zgubił winien wiatr   dla mnie ten ogród to kumpel   -  to prawdziwy mych marzeń kram
    • Dziś Lubię Mgłę Z Głową w Chmurach Cały Dzień W NIebiosach I w Wodzie Nad Wodą w Lesie Bez Wiatru Wytchnienie    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Ja - chwilowe wzmożenie przestrzeni   Zapis światła w tkance  Fazy ubrane w sieci liczb Ludzki teatr geometrii  Emanacja niebytu  Przelana jak wodór w śnieg  Do twardości struktury   Świadomość przepływu Nie do utrzymania Jak każda wiedza   O matce    Kończy się obłędem  Tragizm rozpadu  Hagiografia hologramów    Dynamika bez metafizyki  W projekcji pulsu I słowa, które znaczą  Bez istnienia    Jak nuty bez muzyki
    • Moje przyjaciółki to drzewa:)
    • Wiesz - ja lu­biłem zachmurzo­ne niebo Cel­tyckie chóry przy dębo­wych stołach Gdy gar­son mil­cząc Guin­nessa na­lewał I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał   W ra­mionach gro­zy czy też w brzas­ku chwały To­piłem obłęd który wciąż doj­rze­wał Świat wy­dawał się być niedos­ko­nały Dla am­bicji i wewnętrznych prze­mian   Ce­niłem piękno po­nad wszelką miarę Budząc nadzieję roz­siewałem smut­ki Kar­miłem ciało i tra­ciłem wiarę Gry­wając w ba­rach za bu­telkę wódki   Słowa spłonęły wiatr roz­wiał po­pioły Spoj­rzałem w stud­nię swo­jej ciem­nej duszy Wie­czność od­kryłem w ok­ruszkach po­kory Kroplą od­wa­gi zło pragnąc wyk­rztu­sić   Dzi­siaj ro­zumiem dokąd ten świat zmie­rza Wszys­cy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni Chcę być świadec­twem Two­jego przy­mie­rza Pa­nie coś stworzył tę prze­piękną Ziemię
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...