Wrocław - wspomnienie

[yaxa]

W ramie linii szeleszczących lasów

Na piętrze młodzieżowej klitki

Słońce przesłania horyzontem pasu

Lekkie, pozłacane ciepłem nitki.

 

Wewnątrz dyszącej spiekoty jamy

Stoi Wenus wpatrzona w dal

Orzeźwia powietrze zapachem piany

Miodem kleją się oczy, węch wpada w szał.

 

Wypatruje kłębów bursztynowych chmur

I jastrzębia ulotnej nadziei,

A na wspomnienie zapomnianej jaskini snów

Rumieniec na twarzy się mieni.

 

Marmur dłoni pieści nurty rozpalonych włosów

Nastraja i formuje niczym struny homeryjskiej liry.

Razem z ogniem rodzi wokół szepty głosów

 

Pośród srebrem bóstwa wytworzonej chwili,

Fale jezior, w których lustrze liliami zakwitły

Perlane palce dotknęły warg, by na wieczność,

całe znikły.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

p.s.

Pisane we Wrocławiu.