Lord Byron - Cóż, Nie Będziemy Już Wędrować (So, We'll Go No More a Roving)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Cóż, nie będziemy już wędrować

Przez tę noc głęboką,

Choć serce będzie wciąż miłować,

A księżyc lśnić wysoko.

 

Bo od miecza pochwa się pruje, 

A dusza ciało zużywa

I serce stając dech odzyskuje

I miłość też odpoczywa.

 

Choć noc stworzona jest by miłować

I zbyt wcześnie przyjdzie brzask, 

Lecz nie będziemy już wędrować

Poprzez księżycowy blask.

 

I George Gordon Byron (1817):

So, we'll go no more a roving

So late into the night,

Though the heart be still as loving,

And the moon be still as bright.

 

For the sword outwears its sheath,

And the soul wears out the breast,

And the heart must pause to breathe,

And love itself have rest.

 

Though the night was made for loving,

And the day returns too soon,

Yet we'll go no more a roving

By the light of the moon.