Zapłaczemy nad człowiekiem

[Kasia Koziorowska]

Drogi Mroczny Mesjaszu, mój chaos

stara się dotrzymać ci kroku.

Czułość, świetlista niby pierwszy powiew

w tym mieście, próbuje unieść

ciężar myśli, przeklętych iluzji.

 

Nie potrafię dłużej znieść

urodzaju egzystencji; umiem jedynie

kochać na złość niebu, wbrew ziemi.

I choć tętni czarna krew,

a twoje łzy smakują równie wybornie -

nie ominę drogowskazów,

nie porzucę kłamstwa,

aby napotkać spokój, uwierzyć w szczęście.

 

Czarne jest dziś niebo twego serca,

skazanego na dożywocie;

czarne myśli - próbujesz im dorównać.

Zanim twoja ręka zamknie się

na gwieździe, wszechświat obróci

w nadzieję - stanę na warcie

rzeczywistości, przypodobam się

bezczasowi, co wciąż tęskni.

 

Otulam się twoim westchnieniem

niby bezsennym porankiem,

powłóczystymi, bezbronnymi mgłami.

Brnę pod prąd tej samej bajki,

której zakończenia boisz się poznać.

 

Twoje myśli są boleśnie gładkie,

zakochane w niebie.

Próbuję poczuć piękno naszej wyspy,

melancholii, religii niby kamień.

A gdy odejdzie w nas noc,

gdy wyprze się zniszczenie - zapłaczemy

nad sobą, zapłaczemy nad człowiekiem...

[Łukasz Wiesław Jasiński]

I już na wstępie jest błąd stylistyczny: nie używamy przymiotników obok siebie, nie lepiej: "Drogi, Mesjaszu Mroczny..."

 

Łukasz Jasiński 

[Wędrowiec.1984]

@Kasia Koziorowska Teraz napiszę Ci, jak podchodzę do czytania Twoich wierszy, ponieważ jakość jest bezsporna: rozluźniam się, wyciszam, biorę kilka oddechów, by ustabilizować umysł...

 

...i zaczynam czytać. 

[corival]

@Kasia Koziorowska  Zgadzam się z ogólnym przekazem. A czytam z przyjemnością, choć chyba zawsze coś mi umyka. Pozdrawiam :)

[poezja.tanczy]

@Kasia Koziorowska

Po co płakać, w ciemnych zagonach

Jak można człapać, poznać to ona

<jutrzenka>

 

Bardzo dobry wiersz

Porusza człowieka

 

Pozdrawiam miło,

M.