Rainer Maria Rilke - Łabędź (Der Schwan)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Ten mozół, przez wciąż niezamknięte sprawy

dotkliwy i doświadczany niezmiennie,

przypomina łabędzia chód niemrawy.

 

A umieranie, owo opuszczanie

ziemi, na której stoimy codziennie,

jest jak jego lękliwe lądowanie:

 

na wodzie, która go miękko przyjmuje

i która, niemal radośnie ustępuje

I cofa się przed nim, za falą fala;

 

gdy on z nieprzemijającą pewnością

coraz dojrzalszy, z królewską godnością

i spokojem powoli się oddala.

 

I Rainer (1892):

Diese Mühsal, durch noch Ungetanes

schwer und wie gebunden hinzugehn,

gleicht dem ungeschaffnen Gang des Schwanes.

 

Und das Sterben, dieses Nichtmehrfassen

jenes Grunds, auf dem wir täglich stehn,

seinem ängstlichen Sich-Niederlassen:

 

in die Wasser, die ihn sanft empfangen

und die sich, wie glücklich und vergangen,

unter ihm zurückziehen, Flut um Flut;

 

während er unendlich still und sicher

immer mündiger und königlicher

und gelassener zu ziehn geruht.

Edytowane 28 Czerwca przez Andrzej P. Zajączkowski (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Jaki trudny język do przeczytania, chociaż przeczytam i zrozumiem :)

[Andrzej P. Zajączkowski]

@violetta W rzeczy samej. Ale ten wiersz nagrodzi wysiłek. Rilke jest niesamowity. W dwunastu linijkach mieści życie i śmierć i smutek i nadzieję i radość i jeszcze łabędzia. Choć odważę się twierdzić, że mój przekład nie odbiega sensem i  jest dość wierny, to jednak ja nie jestem Rilke i oryginał poczytać warto.       

[poezja.tanczy]

@Andrzej P. Zajączkowski

Na oddalenia, co za monety

Na przedawnienia, słychać "niestety"

 

Bardzo ciekawy wiersz

Jak zawsze trafne wybory

 

Pozdrawiam miło,

M.

[aff]

Tłumaczenie brzmi dobrze.

Pzdr.

Zdaje się nie jest słowo w słowo, to dobrze, aczkolwiek

Łabędź, który kończy wers jest dość istotnym zabiegiem, spróbowałabym wszystko na nowo, by zachować taką konstrukcję nawet kosztem rymów.