Majowe Ave!

[Marcin Tarnowski]

Rano słuchałem wykładu – prelegent dziwne mówił rzeczy,

Choć podstawy te same, nie jedna potocznym sądom przeczy.

A dzisiaj pełnia majowa, a skoro to kwietna, kwietniowa,

Cóż stąd gdy, prócz chmur słońce popołudnia ją przede mną chowa?

Więc, pełni nie zobaczyłem, ale jakoś mi duch uleciał w sfery Twoje.

Prawdaż to? A jeśli, że to niezbyt ważny szczegół się boję,

Jeśli zaś ważny, czy za sensem podrepczą stopy mych myśli?

Wątpię, aż tak dni me płyną na ludzkich ścieżkach, – Swe przyśnij mi!

Przez wieki, przez godziny i przez dni toczą się się ludzkie dzieje

Losem człowieczym w pył, czy drży Twa łza? czy warga się śmieje?

Czy Twe wyroki mierzą twardsze a subtelniejsze zegary?

Drzwi tajemnic przed człekiem zamknięte… Ave! – wesprzyj Twe czary.

Edytowane 26 Maja przez Marcin Tarnowski (wyświetl historię edycji)