Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

List do człowieka

Bożena De-Tre
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bożena De-Tre

Bożena De-Tre

Opublikowano
Opublikowano

List do człowieka.

 

I nawet kiedy milczysz i robisz to nazbyt skromnie,

wiem co czujesz, co myślisz i daleko Ci do mnie.

I oddaliłeś się już.

 

Chciałbym tak po prostu wiedzieć, czy mój świat Twoim jest wciąż.

I zrobić z tym nic nie mogę. Dzieli nas boska dłoń,

Ty milczysz wciąż.

 

Jesteśmy z jednej gliny - to przyznam i Ty wiesz.

Życiowe koleiny wytarły prawdy treść.

I uśmiech swój zgubiłeś. Za dużo wokół zła.

Już nie umiesz byś miły. Nie chcesz. Mówisz - nie warto tak, nie wartościując.

Wsłuchujesz się w marzenia, a przecież nie ma ich już.

Szukasz własnego cienia i wciąż nie czujesz nic.

 

Zbyt wiele smutku obok. Granice zniszczył czas.

Zamykasz się na ludzi. Nie lubisz wtedy nas.

I milczysz.

 

Tylko ten kot ci wierny, choć mówią, że swoimi ścieżkami chadza wciąż.

On siedzi przy twej nodze i patrzy bez refleksji.

Skąd taki człowiek się wziął…miau

4
aff

aff

Opublikowano
Opublikowano

 

Świat widziany oczami kota, albo odbijający się w oczach kota ;-)

Pierwsza i ostatnia strofka do mnie najbardziej trafiają. Taki kłębek chwil kilku.

 

:-)

hania kluseczka

hania kluseczka

Opublikowano
Opublikowano

@Bożena De-Tre kiedyś kochałam ludzi, byli dla mnie fascynujący, poprzez swoją odmienność, uważałam, że od każdego mogę się czegoś nauczyć, ale ostatnio mam tylko w głowie "ludzie ludziom zgotowali ten los"

 

mam kota i psa, kocham te dwie wariatki, po równo, choć to z psem spędzam więcej czasu, kiedyś byłam team psy, ale teraz, uważam, że koty są tak samo czułe jak psy a może i jeszcze bardziej, tylko inaczej, to okazują :)

1
Bożena De-Tre

Bożena De-Tre

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@hania kluseczka Haniu , Haneczko wszystko przemija ….Myślę ,że  to Różewiczowskie( dawniej: dziś) nic się nie zmienia…Twoje” kiedyś „tego dowodzi(.Kiedyś i teraz  czy „dzisiaj wiem”)i zawsze ludzie!Choć są dziwni czasami.My ludzie to podziw aż i pogarda uf!.Zawsze jednak Człowiek!Pozdrów

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

!Serdeczności..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Andrzej P. Zajączkowski
      Smutna prawda

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      @Agnieszka Charzyńska ...Te brudne dworce gdzie spotykam ją, Te tłumy, które cicho klną,...                                   Grzegorz Ciechowski   Tak mi się przypomniało. Dziękuję, pięknie to napisałaś. 
    • Domysły Monika
      pyszna

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Ulala cóż za smakowita ta Viola.. Piękna, miła, słodka... A jaka zmysłowa    .. "wszelkie podobieństwo osób do sytuacji jak i sytuacji do osób jest zupełnie przypadkowe"... 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Panie Jacku sztosik że tak powiem  
    • Domysły Monika
      Zastygłe chwile

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Mitylene ta odpowiedź jest tak czasami, przytłaczająco - istotna. Dziękuję za podzielenie się myślą

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          @violetta  jakiś mi tak wleciało do głowy... Ale co śmieszniejsze widzę te kokardy Pozdrawiam miło Cię pod tematem widzieć     @Stracony I powiem Ci rozbiłeś "bank" o ten świadomy smak mi się rozeszło... Dlatego zaczęłam od; nałogowego posypywania kontur ust solą - sól podkreśla smak. Miło że podzieliłeś się myślą  Pozdrawiam serdecznie      
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Robert Frost - Modlitwa Wiosenna (A Prayer in Spring)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Och, radości naszej kwiatowej daj nam dziś; I nie pozwól by w dal wybiegła nasza myśl  Gdzieś do niepewnych żniw; tutaj zatrzymaj nas Wszystkich, po prostu w ten wiosenny czas.   Och, w białym sadzie tej radości daj nam moc, Jakiej nic nie miewa w dzień, jak u duchów w noc; I uszczęśliw nas szczęśliwymi pszczołami, Wśród doskonałych drzew rój brzęczy kołami.   I uszczęśliw nas nagłym ptaka przelotem, Co brzęczenie zagłusza skrzydeł trzepotem, Meteor z dziobem jak igła śmigający, Nektary z kwiatów w powietrzu spijający.   Bo to miłością jest, a nie nic innego, Która należy do Boga wysokiego, By uświęcić w pełni Jego zamierzenia, A od nas wymaga jedynie spełnienia.   Od tłumacza: Jak raz trafiłem w porę roku.  I Robert: Oh, give us pleasure in the flowers to-day; And give us not to think so far away As the uncertain harvest; keep us here All simply in the springing of the year.   Oh, give us pleasure in the orchard white, Like nothing else by day, like ghosts by night; And make us happy in the happy bees, The swarm dilating round the perfect trees.   And make us happy in the darting bird That suddenly above the bees is heard, The meteor that thrusts in with needle bill, And off a blossom in mid air stands still.   For this is love and nothing else is love, The which it is reserved for God above To sanctify to what far ends He will, But which it only needs that we fulfil.
    • jaś
      Obrona

      Przez jaś · Opublikowano

      @violetta rozpieszczasz mnie słowami :):):) W nocy przyśni mi się może, że jestem jakimś Sienkiewiczem czy innym Norwidem :) Przewróci mi się w głowie normalnie. A pamiętasz ten cudowny sonet:       "Już północ - cień ponury pół świata okrywa,  A jeszcze serce zmysłom spoczynku nie daje,  Myśl za minionym szczęściem gonić nie przestaje,  Westchnienie po westchnieniu z piersi się wyrywa.  A choć znużóne ciało we śnie odpoczywa,  To myśl znów ulatuje w snów i marzeń kraje,  Goni za marą, której szczęściu niedostje, A dusza przez sen nawet drugiej duszy wzywa.  Jest kwiat, co się otwiera pośród nocy cienia  I spogląda na księżyc, i miłe tchnienie wonie,  Aż póki nie obaczy jutrzenki promienia. Jest serce, co się kryje w zakrwawionym łonie,  W nocy tylko oddycha, w nocy we łzach tonie,  A w dzień pilnie ukrywa głębokie cierpienia".       A Słowacki miał przyjaciela, Ludwika Spicnagla. Pamiętam jak w jednym z listów do niego napisał tak:  "a czy ty wiesz, że ja według Gala mam organ samobójczy ?" Jak byłem dzieckiem bardzo mnie to intrygowało. I zapamiętałem. Dziwne.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...