Srebrna firanka

[Kwiatuszek]

Pająka dawno nie ma,
choć nici wiszą srebrne.
Był tu, lecz umarł biedak,
jego pamięci - przędza.

 

Nie ma go już z pół roku,
wspomnienia powracają,
jak straszył koślawością
w pięknym, słonecznym maju.

 

Dawno biedaka nie ma,
a w oknie srebrna nędza,
firankę naśladuje.
Natrętna myśl zwycięża.

 

A może jeszcze wróci,
zamieszka na swej przędzy?
Wystawi chudą nóżkę,
wyszczerzy swoje zęby?

 

Gdy nagle wietrzyk zawył
i zerwał srebrną nić.
Nie wróci tu już biedak!
Zachciało mi się żyć!

 

 

[Łukasz Jasiński]

Ładnie 

 

Łukasz Jasiński 

[[email protected]]

@Kwiatuszek Moja wnuczka, spontanicznie brzydzi się pajęczyny, zaraz mnie woła i wrzeszczy - popatrz dziadku znowu to mamidło. A ja ją nawlekam na rękę... a pająk zapewne idzie w inne miejsce lub ginie z pajęczyną.
 

Pozdrawiam Kwiatuszku, nie można się zawieść Twoimi wierszami.

[poezja.tanczy]

@Kwiatuszek

Bo na powroty, dalsze doznania

Suma tej cnoty, i okazania

 

Ujęłaś mnie tą opowieścią :)

Pięknie!

 

Pozdrawiam miło,

M.