Szpakowate marzenia

[andreas]

tak się zachwycasz słodkim jej daniem

w zwiewnej sukience jak tchnienie wiosny

faluje kusi mrzonki rozdaje

już wiesz że dłużej nie możesz pościć

 

bo soki ciała te nietrawienne

wciąż domagają się owej strawy

że mówisz sobie życie poświęcę

a prymitywny samczy atawizm

 

choć profesorem jesteś zwyczajnym

zmienia cię w głuszca na tokowisku

za cień nadziei za uśmiech marny

za przytulenie oddałbyś wszystko

 

i co na czarną trzymasz godzinę

nawet przysięgę coś w niebyt schował

bo gdy w jej młodych ramionach giniesz

to jakbyś schwycił za nogi Boga

 

[aff]

Ludzi się nie zjada, to i takiego Boga sobie można wymyślić, by się dało,

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

;-)

Niestety, taki świat nam się serwuje wszędzie wokół, do zjadania, tylko dla siebie.

Ciekawy wiersz.