Fosfeny

[Florian Konrad]

myślę o nas. placami po powiekach. z rozbłysków, 
delikatnych konturząt wciąganych grawitacyjkami  
w głąb tuneli bez dna, wyłania się kształt.

 

mężczyzna, choć w strzępach. 
samopodobny zupełnie do nikogo. postać
w fosforyzującym otoku, obwiedziona tęczami.

 

światło jest też w głębi niego. eksploduje,
nasz pan rozgorzałek, wręcz zapluwa się
wielobarwnymi linijkami. trę mocniej, każde słowo  
można spotęgować przejeżdżając paznokciem 
po twardniejącym płynie.

 

ktoś w koronach, zaplątany w nimby,
krzyczy nam o ognikach, co wieczne błądzą,
o fałszywych majestatach, powtarza coś tam, 
że związek, ucieczka w zaprzeczenie, niewypełnialna 
przepowiednia. w zasadzie dla żartu słuchamy jego 
barw, prawie drwimy z karykaturalnej podniosłości.

 

przepalają się oczka, dogasają kamyczki.
ojej, tak chyba nie powinno być.

 

[violetta]

Zaczynasz normalnie pisać:)

[Florian Konrad]

Coś Ty, wydaje Ci się :D A jeśli nawet zaraz mi przejdzie :)