Iskra

[nesia]

Wierzyć przestać, serce zmęczone,

Szczerość głęboka, choć czasem nie wiosła,

Bez celu błądząc, jak gwiazda bez gwiazdozbioru,

Po prostu istniejąc, w pustce i w deszczu morza.

 

Niech słowa porywają jak wiatr wiatru szum,

By myśli ułożyć, jak liście na drzewach,

Bez celu być może, lecz wciąż czując puls,

Że życia tkanka w nas tkwi, choć czasem w mgle i szarościach.

 

Nie wierz w świat, a w wewnętrzną iskrę,

Szczerość to klejnot, co mroku świeci blaskiem,

Bez celu być może, lecz wciąż wędrować chcę,

Bo nawet bez celu, serce ma swój rytm.

Edytowane 16 Marca przez nesia (wyświetl historię edycji)

[miauczenie owies]

Tylko ostatnia ma sens.