Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sweet Dreams

Połeta
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Połeta

Połeta

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Moje duchowe ego powtarza Sobie
musisz zniknąć nim nadejdzie zachód
rośnie do niebotycznych rozmiarów
aż pewnego dnia pęknie z hukiem

 

Świat wiruje jak balon ze spuszczonym powietrzem
czy może ktoś tu chce nas wykorzystać?

Nie zgadzam się na loty w kosmos też, 


myślę i

 

słyszę szyderczy śmiech diabła śpiewającego  w MTv
 o wszystkim co powinieneś wiedzieć o 
prawdzie w którą nie uwierzy człowiek
póki nie zamknie oczu, nie złapie za ster
i obmyje się we krwi swojego serca.

 

Tymczasem słodkich snów 

 

 

Edytowane przez Rakshas (wyświetl historię edycji)
4

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • leasey
      Dziewczynka i jej zmarszczki

      Przez leasey · Opublikowano

      Rozdarte dziecko w ruinach pamięci Opada na żebra i szuka wstępu do serca Dygocze, słabnie, starzeje się  Rozdarta kobieta opuściła miłego Rozłożyła bezsilne ramiona i czeka Poczuła jak marny czas położył się na kościach. 
    • kollektiv
      Dotrwać do rana

      Przez kollektiv · Opublikowano

      rano wszystko wygląda inaczej duszność kobiety i bezsens tylko dotrwać do rana tylko nie skończyć w pętli   jest taki sposób idzie się mostem dotykając coraz zimniejszą dłonią żeliwne latarnie skąpane w poświacie a przy ostatniej w zwiniętych pięściach należy zamknąć cały ten zgiełk i walić do krwi w tępe krawędzie z odrobiną sympatii do świata powinno wystarczyć do rana            
    • Naram-sin
      Janusz

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Błyskotliwa obserwacja pewnych trendów i zachowań społecznych, zwłaszcza tzw. cebulactwa. Zawsze jednak odczuwam w związku z tą onomastyczną stygmatyzacją niejaki dyskomfort. Współczesny Janusz to taki XVII-wieczny sarmata, do bitki i do wypitki. Może taka perspektywa (z postacią Zagłoby w tle) złagodzi nieco tę irytację.
    • Gosława
      wszystko wiem

      Przez Gosława · Opublikowano

      ciągle mam w uszach trzepot ubrań spracowanych ludzi  dziwny szelest który nagle przechodzi w drżenie  w szalonym pośpiechu stłumione głosy  układają się łagodnie jak miękki len na nic wiara w optykę dźwięku  wyszumioną przez wiatr który gnie drzewa w pokłonie mocy czucia płytkie i głębokie są jak chwile uchwycone emocją w ruchu  tu słońce siada na rzęsach skryta w winorośli łapczywie obizuję palce cierpkie i kwaśne   coraz niżej pochylam głowę gubiąc instynkt  pozwól mi Panie odnaleźć odpowiedź   
    • Witalisa
      Maj 2025

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @Poezja to życie Haikuiści – ze względu na szczupłość formy – mają do dyspozycji słowa-poduszki (makurakotoba), takie stałe epitety, metafory, które odsyłają do wiadomych pól znaczeniowych. Ja tu widzę zabawne (zabawowe) okładanie się poduszkami

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @Alicja_Wysocka Tak się utarło, ale niestety ta maksyma mówi coś odwrotnego: Gdzie skarb twój, tam i serce twoje. [literówka: ibi cor tuum]

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...