Inne spojrzenie, część 258

[Corleone 11]

 

                     - dla Belli i dla A. 

 

   - Cud, to na pewno cud! - uśmiechała się do siebie i do męża Yennefer. - Dotknij mnie, Geralt, tu... nie tutaj, tu! - uchwyciwszy jego dłoń, przesunęła ją, wciąż uśmiechnięta, ba! - rozanielona. - Połóż mi tu dłoń i powiedz: co czujesz? Czy czujesz coś w ogóle? Bo ja... - znów uśmiechnęła się, trochę przepraszająco, a trochę kokieteryjnie, zalotnie. - Bo ja czuję. No wiesz...

   Trudnym do zrozumienia trafem Geralt zaczął mieć nagle trudność z utrzymaniem spoglądania na żonę. Dokładniej mówiąc, spoglądania w oczy. Zupełnie tak, jakby coś ściągało mu je lub odciągało. Trochę w bok, a zarazem trochę w dół. Jednocześnie poczuł w myślach pustkę, jakiej nie czuł od... W tej chwili nie był w stanie tego zrozumieć. Patrzył prawie niewidzącym wzrokiem  to na fragment pościeli pomiędzy nimi, to na ścianę,  stojącą kilka kroków od łoża. I od nich tym samym. 

   - Chodź, Geralt - Yennefer, zrozumiawszy w czym jest kłopot, rzuciła nań - przesuwając dłonią przed jego oczami - czar, przywracający wewnętrzną równowagę. W końcu, jako kobieta, rozumiała więcej niż większość mężczyzn. Jako czarodziejka zdecydowanie więcej. Nawet ponad poziom świadomości wiedźminów, wliczając w to nawet swojego męża - najlepszego ze wspomnianych. 

   Geralt otrząsnął się, niczym po wypiciu czegoś bardzo gorzkiego. Albo mocnego, jak powiedzielibyśmy dzisiaj. Względnie wysokoprocentowego. 

   - Domyślam się, dokąd - nadal miał mało wyraźną minę. - A właściwie do kogo i po co. 

   - Tak, ukochany - Yennefer uśmiechnęła się po raz kolejny. - Do Niego i po to. Widzę i czuję, że twoja aura ochronna ma się dobrze i działa znakomicie. Nawet w tym miejscu i w tej przestrzeni, gdzie nie potrzebujesz obawiać się niczego. 

   - Jest wpisana w moją naturę, jak przecież wiesz - odpowiedział. - Można ją zniwelować, czasowo przytłumić albo ograniczyć jej działanie. Ale nie da się jej usunąć.

   - Wiem, najdroższy - odparła. - Kto ma to wiedzieć, jak nie ja - twoja żona i twoja czarodziejka jednocześnie? - Czekając, aż się ubierze, sama przygotowywała się do wyjścia.

   - Jesteś gotów? - zapytała, gdy skończyła. Dla porządku, bo przecież widziała, że jest. 

   - Chodźmy zatem - krótkim gestem otworzyła drzwi. 

   Tego, co zobaczyli w ogrodzie - w miejscu, gdzie znaleźli Poszukiwanego - właściwie mogli się spodziewać. W końcu po kim, jak po kim - po Nim można spodziewać się wszystkiego. Oczywiście dobrego. 

Cdn.

 

   Voorhout, 15. Lutego 2024

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Biblijny Raj to chyba - Yennefer i Geralt = Ewa i Adam.  

Wspaniały obraz, wyrafinowany, czysty...

 

Pozdrawiam Michale! :-)

[Corleone 11]

@Wiesław J.K.

   Miło mi, że tak uważasz. Dzięki Ci wielce za literackie odwiedziny i komentarz. 

   Serdeczne pozdrowienia

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. 

[Corleone 11]

@Wiesław J.K.

   Wiesławie, wielce dziękuję za podsunięcie pomysłu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

   Pozdrawiam Cię serdecznie.  

 

   Ago, dzięki Ci bardzo za wizytę i czytelnicze uznanie . Miło mi, że spodobał Ci się i ten rozdział.

   Serdeczne pozdrowienia.

Edytowane 18 Lutego 2024 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Corleone 11Klawo więc Michale, czekam(y) jak ten pomysł się rozwinie. Pozdrawiam serdecznie. :-)))