Zgłoś

Poranieni  Ofiarom wojny, która się nie odbyła.   Przekonano mnie, że jestem ofiarą. Od dziś to część mnie, jak oko czy ręka. Czuwa nade mną w stu kolorach wstęga, otwiera rany zajadły megafon.   Bez przekonania, ale z myślą o skarbach wlokę za tłumem swoje wiotkie członki — ponoć skostnieją i sam krzycząc: Chodźmy! będę prowadził głosząc czym jest prawda.   Jedno spokoju mi tylko nie daje — ja to ofiara, ale czym są inni? Musi oprawców być to bura zgraja,   bo szli by z nami, będąc niewinnymi. Lud, który pada, potem z kolan wstaje krzyczałby z nami: Jesteśmy ofiarami!  

@MigrenaWróciłam, czytałam jeszcze raz i znowu.  Twój wiersz (to właściwie misja) - bardzo mnie przejął. Jest taki jak Ty - odważny, świadomy, wyrazisty i niebanalny. Ukazujesz dehumanizację i konsumpcję jako złudzenie postępu i zagubienie człowieka - "kody patrzą w nicość", "dusza w pendrivie" - przejmujące. Cztery części depresyjnej wizji świata, że aż ciarki przechodzą po skórze. Niesamowity!  

@Maciek.J

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla               jawnie zemstę na sprawcy obmyśla,               widział jak ufoludek               opróżnił barek z wódek,               żona inny już sposób wymyśla.                  Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla               jawnie zemstę na sprawcy obmyśla,               widział jak ufoludek               opróżnił barek z wódek,               „ dorwę drania, stłukę i zwymyślam”.                 Roch mieszkaniec Nowego Tomyśla               jawnie zemstę na sprawcy obmyśla,               widział jak ufoludek               opróżnił barek z wódek,               „ przerobię na AGD, zwymyślam”.   Pomóżcie, proszę, którą wersję wybrać, albo dodajcie swój piąty wers.

@Rafael Marius Rymy w twym wykonaniu z niejednego weną gania

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(żeński luźny asonans)   Pozdrawiam