Raj przeklęty

[Marcin Sztelak]

Spowija go ciemność,

gęsta, nie przebije jej nawet paniczny

syk węża.

 

Adam po omacku szuka

butelki, na wpół pełnej.

Ewa leż pod rachityczną jabłonką

obojętna na deszcz.

 

Lejący znacznie dłużej

niż dni czterdzieści, woda wycieka

przez wielką wyrwę

w doskonałości.

 

Na wschodzie też bez słońca,

jest tylko zasłona utkana

z marnych cnót i niewybaczalnych grzechów.

Niepowołanego do istnienia rodzaju ludzkiego.