Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Apostazja

error_erros
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

error_erros

error_erros

Opublikowano
Opublikowano

Duch naszych czasów na ziemię zstąpił,
A za nim z grobów powstały żale,
By w dawnych ranach zanurzył palec,
Każdy, kto zdążył w krwistość ich wątpić.

Obiecał wskrzesić wiarę, pocieszyć,
Nakazał nam się wzajem nawiedzić,
Na randkę zabrać cię do spowiedzi,
A ja - heretyk - nie wierzę w grzechy.

 

 

6
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

co by nie mówić, każdy ma 'wolną wolę'

 

"a ja wąsów zgolić sobie nie pozwolę" ;)

 

 

też jestem heteryk

 

jednak ni z cholery

 

ni z ruskim gdzieś w ZSRUE

 

nie pójdę się (z)RZeszyć

 

 

odkąd w krąg historię

 

(dość sprytnie nie powiem)

 

spisują na nowo

 

 

nie dam sobie z marszu

 

dupy mylić z głową

1
Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

Lubię Twoje teksty, nawet, jak nie jestem pewien, czy je rozumiem. Co do wkładania palce do ran, jestem przeciwko, a przeciwko był też Piłsudski, który mówił, że wszystkie akta dawnych zaborców spalić, albo zakopać na sto lat. Co do randki do spowiedzi, też nie był to dobry pomysł,  spowiednikom nie pomogło,  powiedzmy na dłuższą metę. Heretyków też więcej, jak sadzę. 

Dzięki za odwiedziny i pozdrawiam. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • yfgfd123
      Kasztan

      Nie widzieliśmy się ile? To ona by musiała powiedzieć. Oczywiście wszelkie sztampowe wyznania, w stylu "Nie mogłem przestać o tobie myśleć...", sobie darowałem - niczego w życiu nie znosiłem gorzej niż wpisywania się w jakiś archetyp, spełniania czyiś założeń, jakichś wyobrażeń mnie, nawet tych pozytywnych. I tutaj, konwenanse romantycznego, kruchego kochanka z anemią, zostawionego u bram dorosłego życia wolałem sobie darować, z szacunku do samego siebie, jak i do niej. Wyczuwałem, jakby ona również dzieliła moją niechęć do archetypów, może to mnie do niej podświadomie przyciągało. Zdarzało mi się prowadzić z nią rozmowy przed snem, zwierzałem się z wszystkiego co aktualnie ciążyło mi na sercu, czy na żołądku, ona kołysała mnie nogą na nodze, a ja usypiałem się własnym słowotokiem. Ale jak to jej powiedzieć, i po co? W takich momentach naprawdę zaczyna się odczuwać jakim skazaniem dla ludzkiego charakteru jest mowa. Nie mogłem znaleźć słów ani celnych, ani w ogóle jakkolwiek przydatnych, musiałem pozwolić ciszy, poezji momentu zagrać to, co chciałbym usłyszeć, w końcu w ciszy zawiera się już każdy wybrzmiały dźwięk, a wprawne ucho znajdzie w niej dokładnie ten, którego oczekuje. Ja niestety byłem zbyt zajęty, aby słuchać, dla mnie cisza nie była brakiem odzewu z jej strony, była brakiem mojego głosu. Czy to narcystyczne? Może nie w tym przypadku. Bo i ona to dobrze wiedziała. Kolejny raz poczułem jakby linię porozumienia, wspólną zabawę, improwizację na cztery dłonie na tych samych klawiszach, szum wiatru biegający od mojego ucha do jej i z powrotem. Ona również szukała się w ciszy. Dojrzały kasztan upadł z głuchym łoskotem na ziemię, gubiąc się w trawie. Poczułem ten sygnał, po tym spotkaniu wiele razy jeszcze słuchałem kasztanów, lecz nigdy nie mogłem powtórzyć tego uczucia. Wydało mi się, jakbym usłyszał w tym uderzeniu wszystko co chciałem usłyszeć, a zarazem wszystko co chciałem wyrazić, że ona równie to czuje, że ona wypadła z łupiny, i że ja się przed nią obnażam, nie musiałem już więcej słuchać, nie musiałem już więcej mówić. Choć wiem że ona również to czuła, nie miałem czasu zobaczyć tego w jej twarzy, wstała wspierając rękę na moim kolanie i odeszła. No tak, w tej chwili to już było oczywiste.

      Edytowane przez yfgfd123 (wyświetl historię edycji)
      0

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...