Z róż zostały blizny na sercu

[Dawid Rzeszutek]

Z róż zostały blizny na sercu

 

Dzwony głuche, martwe biją w głowie
Uderzenia przywołują burzę i zamęt
Jakbyś wsparł w istnienia odnowie
Nie zabiłby mnie otchłani lament

 

Róża zdradzona obrasta w ostre kolce
Tym kwiatem ja choć wstyd mówić
Rozjeżdżają mnie tyrańskiej siły walce
Pozwól mnie mgłą modlitwy spowić

 

A dzwony i róże jak chrystus i krzyż
W ogrodzie duszy zaszczyty chowają
Tu panuje prawo i znieczulicy odwilż
Tu modlitwy Bogu się lekko oddają

 

Kochać to jakby być wolnym w domu
To jak powietrze dla głodnych kwiatów
Tylko miłość dziś nie potrzebna nikomu
Nikt nie szuka sztuki trudnej już polotu

 

Czy miłość może żyć bez innej miłości
Bez kontaktu jak bez tlenu wciąż umierać
Czy uczucie istnieje tak twarde jak kość?
Czy niewoli czy pozwoli nam wybierać?

 

Jak kochać gdy nie czujesz jej oddechu
Gdy jej serce do mnie długo nie pisze
Czy jest prawo miłości w serca cechu
Które niszczy czerwona siłę jak ciszę

 

Zdradziłaś wbijając dziecku nóż w plecy
Tej mojej części tak bardzo zniszczonej
Czy mnie jeszcze jakaś siła dziś uleczy
Czy ucałuje z szacunkiem małą koronę

 

Nie pragnę wiele - ciszę i spokój chcę
Wolność, która przecież jest podstawą
Czuje jak upadam, każdej nocy lecę
Życie mnie zabija a miało być zabawą

 

Czy jest ktoś co wierzy w sprawiedliwość
Uznaje, ze morderców trzeba ukarać
Jestem sam, bezbronny jak na złość
Gdzie jest moja opoka - miłosna brać?

 

Bez znaczenia - Boże mój mnie wybaw

Kto o miłości zapomina nie wart uczuć
Przecież z tęsknoty przypłynął by wpław
Bo prawdziwe kochać - to wiecznie móc

 

Autor: Dawid Daniel Rzeszutek

Edytowane 29 Grudnia 2023 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)