Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Piąte koło u Wozu

 

Wiozą Ci co życie znają,

te na Wozie i pod Wozem.

Cztery Prawdy niosą stale:

Wóz z dobytkiem i Rodziną,

Zrozumienie cyklów życia,

podkutymi tu dźwiękami,

Art. rytmiki prac silnika.

Miłość kołem ratunkowym,

gdyby nagle z Jednej Strony,

uleciała wszelka chęć do bycia,

 Wciąż na Siłę poprzez wentyl,

tu wciskaną i sprężoną,

dla wygodnych mas korzyści -

 w rozpędzonym sztucznie życiu.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

RANKO (grająca na ukulele) Feat. (git gitara) Michał Kowalski 

 

 

 

 

 

Edytowane przez RafałStudziński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Sylwester_Lasota Sylwestrze myślę, że to nawet nie wiersz, bo musiałbym nazwać się poetą, a z  Jedną Szarą Komórka w mózgu co najwyżej mogę się nazwać, ledwie myślącym nie swoje myśli Dzieckiem specjalnej troski :)

 

Dziękuję za serduszko, ale najbardziej za fajny komentarz

 

Pozdrawiam Cię Serdecznie, bo niestety od Serca nie mogę, oddając całe dla Boga w zamian dostając ból egzystencjalny i fanatyczną miłość do koślawego pisana co mnie boli najbardziej w tym bólu ;)

 

 

 

@Marek.zak1

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marek albo jesteś starym cynikiem, albo żeś wymyślił najbardziej niefajnie opisująca Miłość odpowiedź, na wypadek czegoś tam, bo tu wypadków nie ma, są tylko stare przypadki, tam (bo tam chyba najlepiej opisuje nieopisane) może być tu, ale tu bardzo ciężko, w całej okazałości twardego karku, iść tam srutututu cyniku jest naprawdę fajnie, wiem bo nie byłem i sprawdziłem oczodołami odgórnie w poprzek ;P

 

To jest opis wygodnego któremu się sprzeciwiam, nie zyskując poprzez to sympatii, bo uderzam w większą większość, a mniejszości na ogół nie stać nawet na internet na korbkę, a dopiero co na światłowód...

 

Pozdrawiamy Cię tam, tu.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

Opublikowano

@RafałStudziński @RafałStudziński

 

Hej, "Miłość kołem ratunkowym" to Twoje określenie, a ja przytoczyłem znane powiedzenie : 'When Poverty comes in at the Door, Love flies out at the Window. Tak poza tym różność interpretacji powinna cieszyć autora.

 

Delikatnie chciałbym zwrócić uwagę, że argumenty ad personam, typu "stary", czy "cynik" nie powinny być używane w dyskusji.

 

 

Opublikowano (edytowane)

@Marek.zak1 w8 for it,

@Marek.zak1 w8 for it,

@Marek.zak1 ale w żartobliwej konwersacji już mogą się zaczepliwie pojawić? ;P

 

Kiedy nędza puka do drzwi, babcia bieda przypomina o bogactwach ponad podziałami 

When poverty knock out Your door, poor Elder Gramma try to remaind about the greatest treasure's being beyond divisions.

 

takie tam moje englisz polish chujnisz Brav Love ing end Roma tisz bo Roman poszedł na italian Disco eee ok dosyć głupot więcej powagi przed  wytartymi cynicznymi sloganami starych mądrości i znajomości życia a żem trup to będę gnił przynajmniej z lekkim poczuciem humoru drogi Marku, mam nadzieję że zastałem Cię w dobrym zdrowiu... 

 

Twój fellow ship of the ring na ringu i dużej ilości narkotyków w smutnym i poważnym powiece, o którym rzadko piszą w gazecie.

 

Joo wiem gupoty piszę a wiersze to pożal się Bogu, On jakoś z żoną wytrzymuje, a ja psia mać, od strony "mamusi" Boga nigdy nie zrozumiem...

 

 

Edytowane przez RafałStudziński (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...