Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Piąte koło u Wozu

 

Wiozą Ci co życie znają,

te na Wozie i pod Wozem.

Cztery Prawdy niosą stale:

Wóz z dobytkiem i Rodziną,

Zrozumienie cyklów życia,

podkutymi tu dźwiękami,

Art. rytmiki prac silnika.

Miłość kołem ratunkowym,

gdyby nagle z Jednej Strony,

uleciała wszelka chęć do bycia,

 Wciąż na Siłę poprzez wentyl,

tu wciskaną i sprężoną,

dla wygodnych mas korzyści -

 w rozpędzonym sztucznie życiu.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

RANKO (grająca na ukulele) Feat. (git gitara) Michał Kowalski 

 

 

 

 

 

Edytowane przez RafałStudziński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Sylwester_Lasota Sylwestrze myślę, że to nawet nie wiersz, bo musiałbym nazwać się poetą, a z  Jedną Szarą Komórka w mózgu co najwyżej mogę się nazwać, ledwie myślącym nie swoje myśli Dzieckiem specjalnej troski :)

 

Dziękuję za serduszko, ale najbardziej za fajny komentarz

 

Pozdrawiam Cię Serdecznie, bo niestety od Serca nie mogę, oddając całe dla Boga w zamian dostając ból egzystencjalny i fanatyczną miłość do koślawego pisana co mnie boli najbardziej w tym bólu ;)

 

 

 

@Marek.zak1

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marek albo jesteś starym cynikiem, albo żeś wymyślił najbardziej niefajnie opisująca Miłość odpowiedź, na wypadek czegoś tam, bo tu wypadków nie ma, są tylko stare przypadki, tam (bo tam chyba najlepiej opisuje nieopisane) może być tu, ale tu bardzo ciężko, w całej okazałości twardego karku, iść tam srutututu cyniku jest naprawdę fajnie, wiem bo nie byłem i sprawdziłem oczodołami odgórnie w poprzek ;P

 

To jest opis wygodnego któremu się sprzeciwiam, nie zyskując poprzez to sympatii, bo uderzam w większą większość, a mniejszości na ogół nie stać nawet na internet na korbkę, a dopiero co na światłowód...

 

Pozdrawiamy Cię tam, tu.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

Opublikowano

@RafałStudziński @RafałStudziński

 

Hej, "Miłość kołem ratunkowym" to Twoje określenie, a ja przytoczyłem znane powiedzenie : 'When Poverty comes in at the Door, Love flies out at the Window. Tak poza tym różność interpretacji powinna cieszyć autora.

 

Delikatnie chciałbym zwrócić uwagę, że argumenty ad personam, typu "stary", czy "cynik" nie powinny być używane w dyskusji.

 

 

Opublikowano (edytowane)

@Marek.zak1 w8 for it,

@Marek.zak1 w8 for it,

@Marek.zak1 ale w żartobliwej konwersacji już mogą się zaczepliwie pojawić? ;P

 

Kiedy nędza puka do drzwi, babcia bieda przypomina o bogactwach ponad podziałami 

When poverty knock out Your door, poor Elder Gramma try to remaind about the greatest treasure's being beyond divisions.

 

takie tam moje englisz polish chujnisz Brav Love ing end Roma tisz bo Roman poszedł na italian Disco eee ok dosyć głupot więcej powagi przed  wytartymi cynicznymi sloganami starych mądrości i znajomości życia a żem trup to będę gnił przynajmniej z lekkim poczuciem humoru drogi Marku, mam nadzieję że zastałem Cię w dobrym zdrowiu... 

 

Twój fellow ship of the ring na ringu i dużej ilości narkotyków w smutnym i poważnym powiece, o którym rzadko piszą w gazecie.

 

Joo wiem gupoty piszę a wiersze to pożal się Bogu, On jakoś z żoną wytrzymuje, a ja psia mać, od strony "mamusi" Boga nigdy nie zrozumiem...

 

 

Edytowane przez RafałStudziński (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Guzik718 to i kotki są przydatne
    • @Maciek.J " mówili  jaskółki, że niedobre są spółki"   To bez aluzji( mojej) do partii o której mowa, tylko o życiu.
    • @Migrena  najpierw przytoczę wiersz Miłosza "Miłość" a potem powiem dlaczego:   Miłość to znaczy popatrzeć na siebie, Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy, Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu. A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie, Ze zmartwień różnych swoje serce leczy, Ptak mu i drzewo mówią: przyjacielu. Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć, żeby stanęły w wypełnienia łunie. To nic, że czasem nie wie, czemu służyć: Nie ten najlepiej służy, kto rozumie.     Bo taka miłość zwykłych niezwykłych ludzi, to patrzenie nie tylko na siebie, ale dbanie nie tylko o swój dobrostan. Czasem trzeba popatrzeć, na kogoś z boku, i wtedy się rozumie, że to jest to, i jak" nikt ich nie rozumie- to dobrze". Bo wtedy jest wszystko, namiętność i chocholi taniec serc.   Wiersz aż iskrzy!
    • @aniat. "Tu brzoza w sukni białej z burzą złota we włosach, czeka na mnie przy drodze, mocząc stopy we wrzosach."   Doczekała się ? Piękny obraz.  
    • "Nie żyjesz,           dopóki nie spłoniesz.           A miłość to jedyny                                              płomień,            który nigdy nie gaśnie".   Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli wiatr i smak spalonej drogi, a między nogami - lato, które jęczało jak silnik na czerwonym. Ich cienie ścigały się po asfalcie jak wilki Apollina - głodne światła i krwi. Lizał jej serce jak rosę z łez nocy, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl, aż krzyk nocy pękał na pół. Ich krew śpiewała w ciemności, jakby sama chciała się narodzić. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości - tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek - oddechy. Zamiast celu — język świata. Plaża nie miała granic - oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie wilki - syci miłością, głodni jutra. Noc drżała nad nimi jak skrzydło anioła, który zapomniał, po co spadł. Aż we śnie cień losu przeciął ich jak błysk noża - i przez mgnienie zniknęli: bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” - z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich nie rozumiał - i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała - piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce miłości, które nigdy nie gaśnie.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...