Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

To nie moja sprawa, ale coś wy(p=j)ada.


Rekomendowane odpowiedzi

Nie mogę znieść tego hałasu

Co w uszach mi się wije i gryzie

Jak robak, co mózg wyjada

Nie dając chwili spokoju

 

Gdzie bym nie schował, tam słyszę

Ten dźwięk, co do szaleństwa popcha

Ledwie otworzę oczy, już błyska

I odbija się echem w myślach

 

Nie mam ucieczki przed takim losem

Choć próbuję się z nim pogodzić

Wspomnienie ciszy jak koszmar

A życie jak piekło na ziemi

 

Czy znajdę kiedyś lekarstwo na to

Co mnie tak dręczy i męczy? 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@sam_i_swoi

 

Może peelowi pomogłyby słuchawki na uszy;

z ulubionymi piosenkami... 

 

Jeśli zaś wątek dotyczy wspomnień,

to gdyby tak powrócić i ogarnąć?

 

Zapomnieć? 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez M_arianna_ (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mała literówka. Nic wielkiego.

 

Sam wiersz jest całkiem fajny, przyjemny z przejrzystym przekazem. Domyślam się, że inspiracją był wiersz Erosa ...

I tu pojawia się problem bo powiedziałbym, że to Twoje dzieło, ale pozostaje cień Binga.  Oczywiście fakty zachowaj dla siebie. Wiersz jest fajny.

Pozdrawiam.

To faktycznie niezbyt miłe, ale pewnie masz jakiś konkretny powód? Może warto o tym porozmawiać i rozwiązać problem?

Pozdrawiam.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tectosmith

 

"Tibidibida," to nie problem :))) 

 

Lubię sobie czasem posłuchać ze słuchawkami na uszach,

bo tu inaczej raczej się nie da. 

 

Nie widzę w tym nic niemiłego. 

 

Wzajemnie pozdrawiam. 

 

 

 

Edytowane przez M_arianna_ (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@sam_i_swoi Wybacz, ale nie mam ochoty przeliczać sylab ... No chyba, że mnie poprosisz :-)

Wydaje mi się, że "pcha" jest wystarczająco dobre. Dobra, jeszcze popatrzę :-)

 

@sam_i_swoi Dobra, trochę przeliczyłem i jak dal mnie jest w porządku. A to "popcha" wygląda po prostu zbyt prostacko, dlatego zwróciłem na to uwagę. Poza tym jednym słowem wiersz jest super. Podoba mi się.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ,,Dopóki walczysz, jesteś  zwycięscą ,, Św. Augustyn    stanąłeś nad przepaścią  na progu nieskończoności  nie widać światła  pogrąża ciemność  pochłania bezsilność    walcz o siebie zaufaj sobie Bogu  białe róże uśmiechają się z Ołtarza    pomoc jest w pobliżu  zawsze  nie wybieraj zła  nigdy  światła nie trzeba szukać   jest w nas to dar  wystarczy wierzyć  zaufać Bogu Jezu ufam Tobie    9.2024  andrew Piątek, dzień wspomnienia  męki i śmierci 
    • Poczułam, że robi mi się trochę przykro. Popatrzyłam na niego, specjalnie powoli odwracając głowę.    - Jak to "za łatwo"? - powtórzyłam po nim, też celowo wolno i celowo cicho. - Cały ten ostatni czas jest dla mnie trudny: smutny i przykry. Przecież widziałeś, że płakałam... Widziałeś! A teraz mówisz mi takie słowa?... Przedtem też nie było mi łatwo, cały czas tam w Grecji gryzłam się z myślami! Czego naprawdę chcesz ode mnie... czy to wszystko na poważnie... czy to w ogóle ma sens! Znając ciebie, jestem pewna, że ma, na pewno wszystko przemyślałeś i poukładałeś sobie w głowie, łącząc w całość z uczuciami... Ale to ty... Ty! A ja? Ja? Co ze mną? Może powinnam o to nie pytać, być pewną, bo przecież trudno, abyś myśląc i sobie nas układając, pominął mnie albo przeoczył! Ale zawsze cień wątpliwości zostaje... obawy... poważne, w końcu czy znam cię do końca? Nie chcę się zawieść! Ani ciebie, bo ty też nie znasz mnie całej...     Słuchał. Milczał. Jak dla mnie teraz, rozemocjonowanej, trochę zbyt długo.    - Michał! - gwałtownie obróciłam się cała ku niemu i chwyciłam go za ramiona. - Odezwij się! Nie milcz, powiedz coś! Powiedz, że mówiłeś wtedy szczerze! Potwierdź, proszę... Błagam cię! Nie powinnam, wiem! Ale... ale... - poczułam, że czerwienię się, a mój oddech przyśpiesza jeszcze bardziej - zbyt wiele dla mnie znaczysz... mnie też zależy na tobie! Wiem, przez moje nie odzywanie się mogłeś nabrać wątpliwości! Ale...    Gdy podniosłam opuszczony przed chwilą wzrok, w jego oczach zobaczyłam to samo, co wydało mi się wcześniej, że widziałam. Spokój. Zdecydowanie. Pewność podjętej decyzji. Pewność siebie i pewność uczuć. Odetchnęłam, wewnętrznie i słyszalnie zarazem. To, co zobaczyłam w jego spojrzeniu, dodało mi spokoju. Przeważyło. Spokojniejsza uśmiechnęłam się, zapominając o rozterkach. I o łzach.    - Michał... - wolniutko zbliżyłam wargi do jego warg.      Hotel Ranweli, Waikkal, 27. Września 2024                            Koniec
    • @poezja.tanczy cieszę się - czyli spełnił zadanie :) Dziękuję za miły komentarz!  Pozdrawiam! :)
    • @violetta   A co teraz, proszę łaskawej pani, kolejny w tym roku - na Chmielnej - niewypał, otóż to: w tym roku znaleziono, około: 782 niewypałów, niech pani policzy - ile lat minęło od Drugiej Wojny Światowej.   Łukasz Jasiński 
    • @Marek.zak1 dokładnie tak - uśmiechy 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...