Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

~~
Spotkać ją możesz w każdym miejscu
- zdolna zaskoczyć niespodziewanie,
jej dotyk czujesz całym sobą
z nadzieją, że już tak zostanie ..

Miłość - bo o niej tutaj mowa,
gdy Cię omota z mocą wielką,
snujesz się cieniem po ulicach
- czasem pogonisz za .. butelką.

Wiara w jej wieczność często pryska
- takiej nieliczni doznać mogą;
nagle okazać się więc może
- że ta jedyna jest już .. mnogą.
~~

Opublikowano

ją, jej, Cię, jej, ta - piękne kwiatki.
Wiersz ukazuje paradoksalny charakter miłości, która jest zarówno piękna, jak i bolesna, która daje szczęście, ale też cierpienie. Autor pokazuje, że miłość nie jest stała, nie daje gwarancji i może się zmienić lub zniknąć.
Taką miłość nazywam  miłocierność czyli ocierając się o cierń/czerń* odznaczeniowo od oczerniania i czernienia 

Opublikowano (edytowane)

każdy kto tu publikuje naraża się na różne opinie chyba że zablokuje komentarz a inwektywy świadczą tylko o poziomie intelektualnym autora inwektyw

 

ale do rzeczy:

 

tym tekstem mnie zaskoczyłeś po twojej rąbanej satyrze zupełnie nie pasują do ciebie

zdradź po cichu kto ci to napisał?

 

pozdrawiam

ps gwarantujemy dyskrecję

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@bronmus45

Szczerze się przyznam, że przyciągnął mnie tytuł wiersza i samo zaskoczenie

w treści zrobiło miłe wrażenie.

Trzy zwrotki:

— wstęp

— rozszerzenie

— zakończenie z puentą

/z podobaniem się czytam/

Dlatego sądzę, że tekst z pierwszej ręki, czyli surowy warto badać (tak mi się wydaję, a może się mylę);

i tak:

' - zdolna zaskoczyć niespodziewanie

i dotyk czujesz całym sobą'

/pierwsza propozycja, z którą sam autor nie musi się zgadzać/

 

'Wiara w jej wieczność często pryska'

Owszem, zgadzam się, że wieczność to substancja Boga.

Do słowa 'pryska' dodałbym coś, np. czar, bańka:

'Wieczność jak bańka często pryska'

/można kombinować ze słowem wiara i czar,

mnóstwo możliwości pozostawiam autorowi wiersza/

***************************************************

Konkludując, napiszę, że tekst się podoba!

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dziś w ogrodzie raj był tu kwiecień bywał maj   zawitał czerwiec piwonią  zapach  kradł   lipcowi  drzwi  otwiera na co  róża się dąsa   bo woli sierpień - wrzesień też się jej podoba   dziś w ogrodzie gaj zapach zgubił winien wiatr   dla mnie ten ogród to kumpel   -  to prawdziwy mych marzeń kram
    • Dziś Lubię Mgłę Z Głową w Chmurach Cały Dzień W NIebiosach I w Wodzie Nad Wodą w Lesie Bez Wiatru Wytchnienie    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Ja - chwilowe wzmożenie przestrzeni   Zapis światła w tkance  Fazy ubrane w sieci liczb Ludzki teatr geometrii  Emanacja niebytu  Przelana jak wodór w śnieg  Do twardości struktury   Świadomość przepływu Nie do utrzymania Jak każda wiedza   O matce    Kończy się obłędem  Tragizm rozpadu  Hagiografia hologramów    Dynamika bez metafizyki  W projekcji pulsu I słowa, które znaczą  Bez istnienia    Jak nuty bez muzyki
    • Moje przyjaciółki to drzewa:)
    • Wiesz - ja lu­biłem zachmurzo­ne niebo Cel­tyckie chóry przy dębo­wych stołach Gdy gar­son mil­cząc Guin­nessa na­lewał I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał   W ra­mionach gro­zy czy też w brzas­ku chwały To­piłem obłęd który wciąż doj­rze­wał Świat wy­dawał się być niedos­ko­nały Dla am­bicji i wewnętrznych prze­mian   Ce­niłem piękno po­nad wszelką miarę Budząc nadzieję roz­siewałem smut­ki Kar­miłem ciało i tra­ciłem wiarę Gry­wając w ba­rach za bu­telkę wódki   Słowa spłonęły wiatr roz­wiał po­pioły Spoj­rzałem w stud­nię swo­jej ciem­nej duszy Wie­czność od­kryłem w ok­ruszkach po­kory Kroplą od­wa­gi zło pragnąc wyk­rztu­sić   Dzi­siaj ro­zumiem dokąd ten świat zmie­rza Wszys­cy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni Chcę być świadec­twem Two­jego przy­mie­rza Pa­nie coś stworzył tę prze­piękną Ziemię
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...