I zgasłam

[Ewelina]

i zgasłam...

z pyłem mi do twarzy 

więc zgasłam 

ogień stłamsiłam zwyczajnie -

ustami 

słowa wylały 

wypełzły spode mnie 

jak wody z oceanów 

jak wilgoć we mgle

 

 

Edytowane 2 Grudnia 2023 przez Ewelina (wyświetl historię edycji)

[staszeko]

Świetne.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Widzę, że odnalazłaś w sobie źródło niespożytej twórczości, a to bardzo dobry znak.

 

Masz w tym wierszu jeden zaimek „się”, który oczywiście nic złego nie robi, ale zauważyłem, że unikanie tego zaimka czasem prowadzi do ciekawszej, bo niespodziewanej i bardziej oryginalnej konstrukcji.

 

Na przykład:

 

i zgasłam...

z pyłem mi do twarzy 

więc zgasłam 

ogień stłamsiłam zwyczajnie -

ustami 

wylałam słowa

wypełzły spode mnie 

jak wody z ocenów 

jak wilgoć we mgle

[Ewelina]

@staszeko dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A wiesz, coś w tym jest faktycznie. Muszę sobie to na spokojnie jeszcze kilka razy przeczytać. W każdym razie bardzo cenna uwaga. Jestem za nią wdzięczna

[Tectosmith]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A ja czytając zastanawiałem ... gdzie jest to "się". Przyznam, że nie rozumiem o co innym chodzi i sam osobiście mam to gdzieś. No, ale to ja.

Sam wiersz natomiast, jakby to powiedzieć, zachwycający. Poruszasz temat, który rozumiem, ale w wierszu komunikujesz pośrednio, że nie jedna iskra będzie jeszcze z tego płomienia.

Pozdrawiam ciepło i już prawie zimowo :-)