Twoja twarz w snopach jaśniejącego deszczu

[Arsis]

Ono śpiewa.

To śpiewa.

Coś, to coś…

 

To szumi w uszach jak wiatr, co nadciąga znad bezbrzeżnych pól i sypie w twarz ostrymi

drobinkami zmrożonego deszczu.

 

To wciąż do mnie mówi i szepcze. Czy słyszysz ten szept? Powiedz cokolwiek. Mów…

 

Czemu milczysz? Albowiem twoje milczenie… 

Ten ciągły,

gorączkowy w uszach pisk…

 

Twoje usta…

Te twoje

kamienne usta.

 

Tej nocy, tej oto nocy…

 

Zagłusz to, bodaj swoim oddechem, swoim biciem serca, skoro tak ma być. Skoro tak…

 

Widzę kamień, zimny głaz z niewidzącymi oczami. Pokrytą pajęczą siecią,

niczym woalką marmurową twarz.

 

Wykutą w kamieniu z obojętnością wpatrzoną we mnie. Z wielkim milczeniem rzeczy,

na której zdążył już osiąść kurz..

 

Puste fotele i krzesła. Kanapa ze śladami wgnieceń.

W przedpokoju wisząca na wieszaku

papierowa torba,

stara po ojcu szpicruta… Więcej nic.

 

Jakby resztki jakiejś pradawnej ekspozycji,

dawnego życia.

W ogromnym muzeum zapomnienia z trzeszczącą cicho podłogą o nikłym zapachu

woskowej pasty..

 

Stalowy świt terminatora

nie przesuwa się dalej,

lecz stoi w miejscu

od wieku, wieków, amen…

 

Nie przesuwa się czas milczących zegarów

o nieruchomych wahadłach.

Okrągłych cyferblatów, pozłacanych, bądź pokrytych zielonkawą patyną wskazówek…

 

Wpadają przez wysokie okna

snopy jaśniejącego deszczu.

Jarzą się lśniącymi kryształkami na krawędziach przedmiotów.

 

Oślepiają

i ranią.

 

Tworzą pod powiekami

mżący powidok.

 

Rozpryskują się

na porzuconej,

ciśniętej w kąt masce klauna…

 

Ściekają z wilgotnych ścian. Wszędzie…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-30)

 

 

 

Edytowane 1 Grudnia 2023 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Leszczym]

@Arsis Może komplement wyda się za płaski, ale dla mnie jesteś mistrzem melancholii.