Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nieeeeee nicość to męka, bolączka, utrapienie, poczucie bycia nikim, a pustka (buddyjska) to  przestrzeń poza dualizmem wymykająca się polaryzacji to neutralne kwanty spajające uniwersum, gdzie nie ma drogi ani braku drogi .... i masz, tu Cię zagięłam, ha!

Edytowane przez emwoo (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@error_erros oj, i tu byś się zdziwił, skrywam wiele tajemnic :) a tak bardziej serio, ciężko mi uwierzyć, że ktoś nietuzinkowy, o silnym indywidualiźmie pragnie stać się nicością .... do rozkładu i stania się częścią kosmicznego kompostu nie ma co dążyć, a przynajmniej nie celowo, staje się to raczej na skutek duchowej degradacji i braku poprawnej syntezy treści zapisanych na siatce świadomości. Zatem faktycznie tak jak mówisz dzieje się o dość często ale raczej jedynie na skutek zapadania się fraktali i głębi w jednostce. Czyli na skutek rozpadu głębi. Tobie to kolego Eros nie grozi więc nie widzę na dany moment byś stał się budulcem być może jakichś nowych gwiazd :) bo jak rozumiem rozbicie na pierwiastki to byłaby dla Cię jakaś forma ukojenia, wolności i tym samym pustki? :)))

Yyyyy, o czym ona gada???

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale popłynęłaś xD

Cóż, niektórzy potrzebują ezoteryki czy filozofii - ja potrzebuję nicości. Żyjesz sobie i jesteś, potem umierasz i Cię nie ma. To wszystko, idealny scenariusz. Komu i dlaczego to przeszkadza - nie rozumiem

Opublikowano

@error_erros Dopiero będziesz miał kłopoty jak Ciebie wezmą do nieba i Ci się - co łatwo przewidzieć - tam nie spodoba, a uciec nie będzie jak i to przez całą wieczność :)) I nie pomogą wcale żadne diabelskie wierszyki... No ale tutaj puenta bardzo, ale to bardzo Ci się udała, jest właśnie przewrotna jak to nasze całe życie :))

Opublikowano (edytowane)

@error_erros na zdziwienie i ewentualne rozczarowanie przyjdzie pora ale to jeszcze nie ten czas :) teraz zanurzony w tonie pluszowych zabawek przytul swoje pociechy i wspólnie wypatrujcie nieba (czy też sufitu) usianego fluorescencyjnymi gwiazdkami :) najlepiej przy dźwiękach gitary Slash'a

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane przez emwoo (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W sumie, została jeszcze połowa dzbana, czyli pewnie całkiem dużo. Trzeba by jeszcze policzyć ile czasu zajęło zapełnianie pierwszej połowy. Jeżeli nawet czas zdążył się podczas tego procesu zestarzeć i zatrzymać, napełnianie trwało długo, więc dzban jest głęboki. Zostało mnóstwo pustki do wykorzystania.

 

Ja bym dostawił jeszcze obok dzban na samotność. 

Bardzo podoba mi się ten utwór. W zasadzie gdybym zamienił pustkę na samotność, mógłby być mój. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ada, gmera baba; rem - gada.    
    • Do tej pory pamiętam słowa dziadka, Odbijające mi się od ścian zwojów mózgowych. Tamtego jednego dnia, kiedy uraza międzypokoleniowa Nagle odnalazła wyrwę w czasoprzestrzeni.   "Ona sprawiła, że moje własne dzieci się mnie boją"- mówił wskazując na babcię. W głosie słyszałam prawdziwy żal I nutę rozpaczy- nie zdołała mnie wtedy przekonać.   Tamtego dnia coś się zmieniło Zatopiłam się w świat nie tyle babci Co samego jej małżeństwa i przeszłości Jaki był werdykt? Żal mi dziadka. Oraz babci.   Starałam się zrozumieć babcię Ale ona była zawsze ostra jak brzytwa, wypominała mi Jak bardzo odbiegam swoim obrazem Od dziecka na które tyle czekała.   Ona nie jest złym człowiekiem-  Jedynie nieszczęśliwym. Ale nigdy nie rozumiałam jak można Własną nienawiść ulokować w innych.   Prawda jest taka: jestem niegodziwa Nie jestem sympatyczna i nikt ze mną nie wytrzyma; To powiedziała mi moja matka, gdy przyszłam Raz na zawsze zaniechać naszych wspólnych kłótni.   Nigdy nie byłam aniołem, Chociaż próbowałam nim zostać. Ale moje starania nie były zauważane. Każdy wynik, jaki osiągnęłam mógł być lepszy.   Ważniejsi natomiast byli obcy ludzie; "Jej córka coś osiągnęła, nie to co ty", Słyszałam rozczarowane mną głosy; Tyle razy, że nie zapomnę ich do końca moich dni.   Staram się być dobrym człowiekiem Bo czuję, że właśnie taka ma być moja rola Ale trudno jest być sobą, gdy twój bliski Ocenia każde twoje potknięcie jako klęskę.   Żyjąc w takim świecie, domku z kart, Który jedynie z zewnątrz wydawał się być idealny, Wiedziałam, że wystarczy jeden niepoprawny ruch Aby ten spokój i arkadyjski obraz runął w gruzach.   Były dni piękne, wiele wspaniałych chwil, Ale nie zabrakło też tych okrutnych i złych, Które tylko uświadamiały mi jak bardzo zawiodłam. Jedyna lekcja, jaką wyniosłam była najcenniejsza:   Nigdy nie postąpię w ten sam sposób. Nie miałabym na to serca.   Tak, to ja jestem córką marnotrawną. Może kiedyś, daleko w przyszłości, Usłyszę słowo "przepraszam" To, które sama wymówiłam tysiąc razy w płaczu. I którego potrzebowałam usłyszeć z ust innych.  
    • W punkt

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A ja zostawię ślad bo dużo ciekawych momentów dla siebie znalazłam 
    • @Relsom ale to jest prawdziwe  Tak sobie pomyślałam że prawdziwa miłość odchodzi w ciszy nie zatrzymywana  To tak jakby przerwać rozmowę w pół słowa bo wszystko co po tym już i tak nic dobrego i pięknego przynieść nie może   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...