Pod jesiennym zimnym niebem

[Adam Zębala]

Zjeść śniadanie wcześnie rano 

wykąpany w rannej mgle,

zrzucić z włosów ślady snu. 

 

Zmarznięte bose nogi

wschodzące słońce mi ogrzeje,

w drogę przecież pora iść.

 

Stojący pod lasem koń,

pobiegł spłoszony w stronę chmur,

w drogę pieszo trzeba iść.

 

Pod jesiennym niebem

noc spędziłem,

liście nogi me okryły. 

Rankiem w drogę trzeba iść. 

 

Gdy świt przyjedzie ja zostanę,

tu pod drzewem kości złożę,

podróż moja jest skończona. 

Ja do domu już nie wrócę. 

[Stary_Kredens]

@Adam Zębala jakoś to śniadanie wcześnie rano z resztą mi się gryzie, bo taka niby ostatnia podróż, ale gdzie? W zaświaty? To po co śniadanie. Szczerze? Nie rozumiem tego wiersza, tylko fragment z

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

mi się podoba

Kredens pozdrawia