Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Czerwone szpilki


Rekomendowane odpowiedzi

Czerwone szpilki

Otulona nadzieją

blaskiem żalu spowita

przywołujesz wspomnienia

i butów szukasz w nich…

wyjmujesz je z ukrycia

do rąk bierzesz ostrożnie

tak jak byś chciała

więcej niż chcą powiedzieć ci.

Czerwone szpilki na dywanie

co kiedyś z Tobą chętnie szły

straciły blasku pożądanie.

odeszły tak niespodziewanie

że tak po ludzku jest Ci wstyd.

Też miały swoje Portofino

muzykę swa i radość Twą

i choć dziś słuch po nich zaginął

one wciąż żyją w Portofino…

One są z Tobą

z Tobą są…

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@sowa Powiem że nie muszę a kto chce to zrozumie…Spwy czerwieni nie znoszą i raczej w ciemnościach błądzą,że i szpilkach nie wspomnę….aaaa są potrzebne

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Szpilki i Sowy( patrz z dużej napisałam-:) zawsze i wciąż…dobrego

@Bożena De-Tre Sowy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Bożena De-Tre Sowa to mnie coraz bardziej rozczarowuje.Mądry a przemądrzały to to samo?Odpoczywajcie Kochani Poeci i bądżmy dla siebie ludzko mili..Pozdrawiam serdecznie…

@sowa Przecież Powcie nie uzasadniają tylko bujają w obłokach.Myślałam że to wiesz.

@Bożena De-Tre Twoje raczej!Śmiechu warte! Hmmmm nie chcę być niemiłą coby mamie przykro nie było ale…”.jak Ci żle idż na cmentarz.Tam się bracie opamiętasz”Coś w tymm jest a tak w ogóle jaka poezja( czyja?) Ci pasuje?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Bożena De-Tre

   Ano, to zobaczmy, jak mi pójdzie - taki delikatny retusz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Czerwone szpilki w Portofino

Otulona nadzieją

blaskiem żalu spowita 

przywołujesz wspomnienia

i szpilek szukasz w nich.

 

Wyjmujesz je z ukrycia

do rąk bierzesz ostrożnie

jak gdybyś chciała więcej

niż one pragną rzec Ci.

 

Czerwone szpilki na dywanie

co kiedyś z Tobą chętnie szły

straciły blasku pożądanie.

Odeszły tak niespodziewanie

że jest ci po ludzku zwyczajnie wstyd.

 

Też miały swoje Portofino 

muzykę taniec i radość Twą.

I chociaż słuch po nich zaginął

one wciąż żyją w Portofino.

One są z Tobą

ciągle są...  

 

   Serdeczne pozdrowienia .

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Corleone 11 Corleone jestem z Nas dumna-:)Serio !” Jakbyś chciała więcej niż pragną One rzecz Ci”Zabawa intelektualna naboga

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajnie i tylko potwierdza myśl Futurystów” Nusz w brzuchu”…Myślałam że jestem „ świetna”.

Serio to dziękuję.Może lepiej(?) dla kogo(?) zwrotki przy takich zabawach może niekoniecznie…pozdr.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Bożena De-Tre 

   

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zachęciłaś (Zachenciłaś) do intelektualnej zabawy, leciutko zatem zmieniłem Twój (Tfój) wiersz, zachowując (zahowujonc/zachowójąc) jego charakter, inwersje i rymy . No i zwrotkując go.

   Mam nadzieję, że Cię nie uraziłem... Dzięki za zachętę. 

   Serdeczne pozdrowienia .  

   

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...