Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Złudna lekkość ziarenek kawy


Rekomendowane odpowiedzi

To raczej dawne opko. w formie wiersza

Odchudziłem tekst  i zmieniłem to i owo:)

 

 

 

 ––––––––––/?---------------

siedzimy przy ławie ślicznie rzeźbionej

kawałkiem gwoździa

w pulchnej rączce trzymanego

 

dzieciak rzeźbiarza widział ojca z talentem

co umie stukać gdzie trzeba


czasami puka palcem w czoło

nie czyni tego zbyt często

to skromny człowiek

po pozorach nie sądzi

 

szczególnie po wyglądzie

gdy spojrzy w lustro

przyjmie każdy widok

nie to co człowiek

zanim wybierze właściwy

 

gdzie kawa wlatuje

do spragnionej egzystencji

by makiem wypełnić

zardzewiałe czeluście


wchłaniają gorący żar

z nutką zniesmaczenia

soków trawiennych

 

rozczłonkowanie jaźni

w kwadracie zamkniętym

usilnie wybrzusza proste boki

by okrąg idealny stworzyć

 

wewnątrz pochylnia

wieńcząca stół na kółkach


inne bez stoją spokojnie

lecz bardzo im nudno

coś za niemożność czegoś


przymus lub wybór walki

by staczanie do przepaści

odkładać do jutra

 

kawa wypita do miejsca

gdzie jeszcze nie

fale źrenic lądują na podeszwach butów

gdy akurat chichot losu

w pełni podskoku


za powolne oczy

spojrzenie nie nadąża wbiec

między podłogę a podeszwę

do której opatrzność przykleiła

papier ścierny

 

jednak oddychamy z ulgą

staczaniem można sterować

zwalniać przyspieszać

nawet wjeżdżać pod prąd

na ile sił wystarczy

 

żywimy nadzieję

że za bardzo nie pogryzie

tylko skąd brać na jedzenie dla niej?

 

lecz ulga jest niestabilna

jak wariat ujeżdżający normalność

z pytajnikiem o sens

 

za oknem cholernie niespełniony świat

(z projekcji myśli zrodzony)

często wzajemne wyklucza

marzenia z możliwych dokonań

paskudna kwadratura inności

do pełnego okręgu

 

kawa prawie wypita

spodeczek wydaje odgłos ulgi

nie przytłoczony ciężarem kubka

z zawartością pragnień


wygładzone fałdy mózgu

szare komórki

wystrzeliły w siną dal kolorów

 

dziecko nadal rzeźbi realny świat

potencjalnym gwoździem do trumny

pomiędzy ziarenkami kawy

 

chaotycznie rozsypane

jeszcze bardziej przylegają do blatu


 


 

 

 

Edytowane przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Dekaos Dondi

   Po utworze poznać  wyobraźnię Autora - lub poziom otwarcia przezeń swojego umysłu na Pole Wszechwiedzy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

   Trzecia zwrotka zawiera bardzo trafne spostrzeżenie  .

   - "Lekkość" i "między" zamiast "Lekość" i "miedzy";

   - nadmiar przecinków przeszkadza w czytaniu;

   - kolokwializmy "opko", "wywijasy", "No to siedzimy" i "mental" brzmią OKROPNIE !!! w utworze poetyckim - nawet jeśli napisanym w bardziej swobodnym stylu; 

   - powtórzenie w jednej strofie "czeluści"-"czeluście" jest nie do przyjęcia;

   - co oznacza zdanie: "Kawa wypita do miejsca, gdzie jeszcze nie."??;

   - ponadto wiele zbędnych słów obciąża wiersz - np. "Często wzajemnie wyklucza",  "pełnego" czy "stołu". 

   Wybacz.

   Pozdrawiam Cię serdecznie , proponując napisanie "Złudnej lekkości" od nowa (!).

 

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Dekaos Dondi zmienił(a) tytuł na Złudna lekkość ziarenek kawy

@Corleone 11 ↔Dzięki

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)

P.S↔Co do słowa→opko. to tak uroczo brzmi. W guście mym. A nie należy do wiersza.

Kawa wypita do miejsca, gdzie jeszcze nie...

do granicy w kubku, gdzie jeszcze jest nie wypita. To zostawię:)

***

Pozdrawiam serdecznie też

***

Odchudziłem tekst o ok: 65 słów→ i przecinki→raczej nie zmieniając treści:)

Kogoś oko, wychwyci więcej różnych spraw piśmiennych.

Jednak nie mogłem przesadzać, by zachować "siebie"

Oczywiście, że gdybym był święcie przekonany, że jakiś wyraz w mym guście lub co, to bym nie poprawił. Ale tu jedynie→opko→przesadnie polubiłemj:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Dekaos Dondi

   Dzięki za odpowiedź, Dekaos. 

   Słuszną jest uwaga, że ów skrót od "opowiadanko" nie należy do wiersza. Ale "(...) W guście mym (...)" brzmi, jak napisałem. To słowo-przedstawiciel tendencji do skracania. A Ty, jako poeta, wręcz POWINIENEŚ dbać o język. Podnosić go na wyższy poziom i wzbogacać. Mam na myśli język myśli i wypowiadania się w mowie - nie tylko w wierszach i w tekstach prozatorskich.

   Dzięki Ci wielce za "odchudzenie" wiersza - teraz brzmi lepiej. Wiersz też jest Ci wdzięczny

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Zaproponuję jeszcze dwie zmiany:

   - "Tylko skąd brać na jedzenie dla niej?" 

   - z ostatniej linijki usuń "stołu", jako że treść słowa "blat" jest z nim istotowo i arozerwalnie związana. 

   Serdeczne pozdrowienia .

   

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Monia ↔Dzięki:)↔Ano właśnie.

Mogą być przenośnią... słusznie zauważyłaś, czego!

Chociaż po prawdzie, sam trochę pogubiłem umysł w kwestii tego, co chciałem przekazać.  Nie wszystkie odczucia i  zapętlenia psychiki, można wypisać słowami.

Ponadto bywają granice, poza którymi, milczenie więcej zawiera, niż słowa.Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)

 

***

 

@Corleone 11 Hmm... :)

Niezupełnie podzielam pogląd→dbania o słowo, bo tu wkraczamy na śliską ścieżkę

tzw: gustu, co z założenia jest pojęciem→niezdefiniowanym.

Coś→poza regułą może "komuś leżeć" a z regułą→nie. I odwrotnie.

Poza tym pewne szaleństwo jest potrzebne, w różnych "innościach tekstowych"

gdyż w przeciwnym wypadku, nie powstawało by nic nowego.

Reguły ustalają ludzie, a ja też ludź.O!

Np: stosowanie dywizy w dialogach jest niezgodne z regułą, a niektórzy stosują.

I czy przez to tekst traci na wartości. No nie traci:)

No dobra kończę... bo zaczynam odlatywać... :)

Serdecznie pozdrawiam też:)

 

 

 

Edytowane przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Dekaos Dondi

   Dekaosie - chodzi o to, aby wejść na odpowiednio wysoki poziom energetyczny. Wtedy będzie Ci odpowiadać To, Co Wysokie. To zaś, co przynależy sferom niższej energii, będzie dla Ciebie akceptowalne do pewnego poziomu poniżej. Gust i wysublimowanie również są czymś, co można - ba, należy! - kształtować. Zatem o gustach też można - i tak, też należy - dyskutować. I to wbrew łacińskiej regule. Oczywiście ku górze, nie ku dołowi.

   Zwróciłeś przecież uwagę, że w "Innym spojrzeniu" sam przekraczam reguły: zarówno językowe, jak i światopoglądowe. To, czynione w sposób kulturalny, ma na celu przede wszystkim poszerzenie myślowych horyzontów Czytelników. Podniesienie Ich osobistych energii na wyższe poziomy. Rzecz jasna, chcę też cieszyć oczy, myśli i dusze estetyką.  Literacką jakością tekstu jako takiego. Logicznym więc jest, że dbałość o słowa bierze się z obu wspomnianych sfer albo źródeł - albo sfer, jeśli wolisz. 

   Zachęcam do dalszej wymiany myśli

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Serdeczne pozdrowienia .

    

Edytowane przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...