Stara Ingrid Petersen - inspiracja cave'owska

[Ewa Emmerich]

stuk-stuk
oto idę
nie spotkasz mojej drogi podczas spaceru
nie ujrzysz mego cienia w słoneczne popołudnie
oto idę
mój anioł nie nosi tobołków i chrustu
mój kark nie ugina się pod ciężarem balastu
oto idę

stuk-stuk
kopyta mego diabła depczą mi po piętach
stuk-stuk
moja przystań wieczności już blisko
oto idę
stuk-stuk

stuk-stuk
krajobraz mój naszkicowany starym ołówkiem
bezbarwne słońce w kolistych ruchach ręki
oto idę
mój malarz pochowany w zbiorowej mogile
mój malarz przybity do ściany
stuk-stuk
oto idę

stuk-stuk
mosty którymi szłam już spalili
lasy w których się ukrywałam wyrąbali
stuk-stuk
moje kroki topnieją w blasku latarni
stuk-stuk
burza unosi się gniewem nad moją żywą trumną
oto idę
stuk-stuk

stuk-stuk
moje cienie włóczą się po drzewach
oto idę
anioły tańczą nade mną swą żałobę
stuk-stuk
moje ręce zimne jak grabie wysokiego grabarza
oto idę

stuk-stuk
moje kroki tułają się po łysych pagórkach
stuk-stuk
wzrok mój goni chmarę dzikich kruków
oto idę
groby zapadają się pode mną trzeszcząco
stuk-stuk
świt zbiera swoje krwawe żniwo w słońcu
oto idę

stuk-stuk
jestem mgnieniem śmierci na murze twego domu
oto idę
zaglądam przez ciemne okno
okiennica uchyla przede mną twoje tajemnice
stuk-stuk
przystają na chwilę
moje paznokcie suną po metalowym parapecie
stuk-stuk
czekam na twój oddech by go pochwycić
czekam
czekam
stuk-stuk

czekam

stuk-stuk
stuk-stuk
stuk-stuk

[Arena Solweig]

stuk-puk ... szłam, dreptałam i nie doszłam do końca, potykając się co chwilę o zaimek dzierżawczy... przepraszam, zmęczyłam sie wierszem. Pozdrawiam Arena