Aster

[Adam Paśko]

Czasem się człek czuje,

jak ten aster samotny,

co spośród wszystkich ziół polnych,

najpóźniej jest przez jesień gaszony.

 

Ostatni wierny,

co na pękniętym ołtarzu świeczkę zapala.

Marzyciel jedyny,

co idei bez życia jeszcze służy.

Żołnierz niepadły,

co za martwą sprawę walczy wściekle.

 

Lecz wiatr chłodny nadleciał,

i kwiatuszkowi szepcze:

"Nie płacz ty, chwaście mizerny,

i spójrz jak inni też cierpią".

 

Rozgląda się zatem aster smutny,

i cóż takiego on widzi?

Trawy żółte,

co koloru się swego wyzbyły,

i szeleszczą rozpaczą suche.

Kamienie zimne,

co nie pytają czemu tu leżą,

a los ozdoby polnej zupełnie im starcza.

 

Gdzież są ci żywi!?

Gdzież są świadomi!?

Gdzież bracia i siostry, co to brzemię dzielą!?

 

Opuścił główkę aster srebrny,

i zamilkł.

Na szepty wiatru - głuchy.

Na słotę listopadową - nieczuły.

 

Czy na coś czeka?

Czy na coś liczy?

Tak - na mróz grudniowy,

co go z tej łąki martwej uwolni...

[Kwiatuszek]

@Adam Paśko Piękne! Przeczytałam z przyjemnością:-) Pozdrawiam!

[Alicja_Wysocka]

@Kwiatuszek  Brzmi jak bajka, też uważam, że nie straciłam czasu.

Pozdrawiam :)

[Rafael Marius]

@Adam Paśko

Faktycznie astry długo się trzymają, ale i tak smutnych ich koniec.

Przemijanie jest nieubłagane.