Ostatnia jesień

[tomass77]

 

Runęły z drzewa liście 

Powlekły w zimne gabinety

Korytem ulic dwie sylwetki 

W szarudze jesiennego deszczu ..

 

Wrzasnęły nagle drzewa liśćmi

Zabójcza cisza w ich krwiobiegu

Szedł silny lecz jakby się słaniając 

Malutką rączkę ściskał w ręku 

 

Potem szpitale pod soplem szklanym

Nogi jak z lodu zlodowaciałe 

Aniołów bez skrzydeł wzruszanie ramion

A wszystko daleko, zza grubej ściany 

 

Potem dzwonu odgłos za mały

Kamienne krzyże, pod łóżkiem kapcie   

W śmietniku szalik ten chropowaty

I brak i ból i płacz 

I ból i brak i skowyt

I noc i ciemność 

Ciemności zgroza

Pod drzwiami 

 

Pies znieruchomiały

Jakby wypchany 
 

 

[duszka]

@tomass77 Takie tragiczne wydarzenie najpierw z wielką mocą uderza i powala z nóg, zatrzymując świat i czas - czasem na bardzo długo... Tą fazę chyba opisujesz. Jednak po niej może zacząc powoli powracać siła i wola życia, pozwalająca powstać i iść dalej. Może. Bo miłość pozostaje. Poruszający treścią i intensywny w wyrazie wiersz. Pozdrawiam.

[tomass77]

@duszka Dziękuję Duszko. 

 

Pozdrawiam 

 

T.