Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

ile dróg trzeba przejść

żeby się przekonać która najlepsza? 

co poczuć by wiedzieć że coś jest

i serce poszerza - 

jak głęboko zabrnąć...?

jak płytko się uśmiechać

by smutek zakryć - 

lecz nie całkiem? 

 

czy nasłuchiwać gdy z oddali -

milkną dźwięki echa? 

 

ile zakrętów ominąć łukiem szerokim? 

ile zerwać owoców jabłoni

żeby zmysły pokrzepić? 

 

Ile wody w usta nabrać 

by się w końcu wylała?

jak często tańczyć walca?

jak długo stąpać po krawędzi 

by poczuć ostrość pod stopami?

 

 

 

 

Edytowane przez Ewelina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja myślę, że tu nie ma limitu.

Dopóki sił starczy warto szukać kolejnej.

Ale to moje subiektywne przekonanie.

Nie dla wszystkich odpowiednie.

Mamy różne osobowości.

 

Powyższe pytanie było w wymiarze intelektualnym, a teraz mamy uczuciowy.

Trzeba znaleźć korzeń duszy, skarb zagubiony na bezdrożach historii.

 

Jak dla mnie bardzo dobry wiersz.

 

Opublikowano

@Tectosmith dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ciekawe podsumowanie i bliskie mojemu myśleniu.

Pozdrawiam serdecznie

@Rafael Marius Jak zwykle interesująca analiza. Czasem myślę, że równie frapująca jak sam wiersz a może i nawet bardziej. 

Ostatnio dużo faktycznie myślę o życiu w szerokim ujęciu, przyszedł czas na drobne podsumowania i refleksje. Z tymi drogami to właśnie taki szczególny temat... szczególnie mnie zastanawiający. To ciągle eksplorowanie nowych obszarów... Faktycznie ciężko doszukać się końca tego procesu. Choć są tacy którzy wciąż wybierają tę samą drogę a inny z kolei wciąż próbują nowych.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Otóż to.

Ci pierwsi często zostają wirtuozami w swojej dziedzinie, a drudzy się nie nudzą.

Wokół powyższej różnicy charakteru gęsto dochodzi do konfliktów.

O kompromis bywa trudno i nie jedno małżeństwo, czy spółka się rozpadły.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zmuszać to tylko w skrajnych przypadkach. Przymusowe terapie dla alkoholików itd...

Ale zachęcać, przekonywać, czemu nie?

Najlepiej jednak zarażać własnym entuzjazmem. tak jak robiłem z dobrym skutkiem, gdy jeszcze go miałem.

Teraz tylko się pojawia, zatem pozostają mniej skuteczne metody.

Opublikowano

Myślę, że nieważna droga, jeśli wiemy, dokąd chcemy dotrzeć.

Czy zawsze musi być ona najkrótsza? Albo najłatwiejsza?

I nie zawsze sprawdzi się ta sama droga, bo jeśli nawet chcielibyśmy osiągnąć ten sam cel - zmienią się okoliczności i nasze postrzeganie.

Akurat wczoraj myślałam o drogach...

(a miałam aż 1,5 godziny dla siebie, na rozmyślania:)

Wybrałam komfortową i bezpieczniejszą,

ale daleko ode mnie...

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...