Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Fajny tekst. Ja kolaborowałem raczej z punkiem, ale był moment gdy obydwa gatunki były ze sobą blisko. Fajne czasy, choć raz na rynku w Krakowie grupa regałów skubnęła mój dżinsowy worek. Twierdzili, że są powiązani z Gedeon Jerubal. Cóż mogę rzec? Worek był fajny i pełny. Ja odprowadzałem dziewczynę na dworzec, a oni mieli przypilnować. Jak wróciłem, to nie było ich, ani mojego worka.    

Ale Daab zawsze pozostanie w mym sercu. Pisałem nawet wiersz po śmierci Piotra Strojnowskiego, ale nie złożył mi się jakoś. 

 

 

 

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To cieszę się, że udało mi się to wyrazić w ten sposób, może o tyle mi łatwiej, że kiedyś byłem muzykiem amatorem i wciąż grają rytmy we mnie.

 

Właśnie w tym wierszu o to odczuwanie chodzi, tak jak w rasta kulturze, muzyce serc.
Granej przez ludzi dla ludzi, nie pieniędzy.
Tak było wtedy. Ten zespół Daab, który jest na zalinkowanym filmie, gra dla tysięcy ludzi na festiwalu.
W czasach, o których piszę, grywał często w małych salkach dla kilkunastu osób. A widownia skomponowana z 300 dusz była szczytem frekwencji. Wszyscy znaliśmy się.
Nic już jak dawniej nie jest.

 

Dziękuję za serduszko i ciekawy komentarz.

 

 

 

Edytowane przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za pozytywną ocenę i komentarz.

 

Ja też zanim zostałem rasta, byłem punkiem przez 1,5 roku. Również grałem na gitarze basowej oba gatunki.

 

Nie mogło być inaczej, bo prawie wszyscy pierwsi rastamani w Polsce byli wcześniej punkami, tak jak ja.
Część towarzystwa zastała przy punku zatem były relacje koleżeńskie przez wiele lat. Niektórzy muzycy grali jedno i drugie.
Zresztą do dzisiaj obie subkultury sympatyzują ze sobą. Są wspólne imprezy,  przykładowo Punky Reggae Party.

 

Przykra sprawa, a tak z ciekawości zapytam. Który to był rok?
A ten zespół gra do dziś od czasu do czasu się zbierają.

 

W moim też, szczególnie że znałem ich osobiście. Byłem chyba na ich pierwszym koncercie. Jeździliśmy też razem do Świnoujścia na FAME. To był taki mały festiwal.
Niby dla wszystkich, ale mało kto o nim wiedział. Zatem w praktyce dla znajomych.

 

On był dobrym kumplem mojego wujka. Często u niego bywał. Ja również.
Łączył ich wspólny zawód psychoterapeuty.
 Ale on nigdy rasta nie był. W tym czasie raczej interesował się buddyzmem. Reggae jedynie lubił. Podobało mu się przesłanie tej muzyki w kierunku natury. Zresztą jak popatrzysz na teksty, bardzo dobre zresztą, to nie są one rastafariańskie.  Oni szli trochę inną ścieżką. Ale naprawdę mega pozytywni ludzie, tak samo jak mój wujek buddysta.

 

Miałem sporo szczęścia jako nastolatek, że na takie środowisko trafiłem.
Ale to już wszystko było.

 

A co do wiersza to szkoda, że Ci się nie udało. Chętnie bym przeczytał.
Może jeszcze kiedyś... Przyjdzie inspiracja.

 

 

 

Edytowane przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może nie na całe, ale na tamten czas na pewno.

Pewnie, że tak. Jak się jest zdrowym, to zawsze jest fajnie.

Do 25 roku miałem życie jak z bajki. Szczęśliwe wiatry mnie niosły, a ja dawałem się ponieść.

 

To ślicznie.

 

Skoro tak mówisz. To znaczy, że tak jest u Ciebie.

Opublikowano

Zazdroszczę Ci tych klimatów. To był początek lat dziewięćdziesiątych. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak myślałem, że później. U nas raczej nikt by Ci worka nie buchnął zwłaszcza w takiej sytuacji jak opisujesz. Ewentualnie mógłby pożyczyć coś bez zgody, ale później by oddał. Niektórzy mieli takie zwyczaje.

Początek lat 90tych to już nie moje subkulturowe czasy.

Ja byłem w latach 1982-86. I to pod koniec już jedną nogą w innej bajce.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak to był ich największy można nawet powiedzieć przebój.

Dziełem przypadku, bo ten zespół nie tworzył pop hitów. Oni nie grali dla pieniędzy.

Mieli inne źródła dochodów.

A tekst do tej piosenki to wiersz miłosny do dziewczyny, napisany przez powyżej wspomnianego Piotra.

 

Dziękuję za serduszko.

Opublikowano

@Rafael Marius wiersz delikatnie napisanyw rytm regge, w rytm "daabu":)..miło odczuwa się dawne klimaty za młodu:) aż czasami trudno uwierzyć, że życie potrafi pokierować na całkiem inny tor ...oczywiście miło się wspomina :)) pozdrawiam i dużo zdrówka życzę:))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajnie, że też słuchałaś.

Ja do dziś.

Mam teraz powrót do tych klimatów. Stąd wiersz.

Nie pierwszy raz zresztą. Przychodzi spontanicznie i mimowolnie

A z rasta subkulturą/religią miałaś jakieś wspólne nitki?

 

Muzyczny, czy losu?

A jaki?

 

Dziękuję za serduszko i pozytywny komentarz.

Opublikowano (edytowane)

@Rafael Marius Lubiałam się w Dżemie z Ryszadlem Ridlem w Katowicach w Spodku. Koncertowałam dosyć często ze znajomymi, koncerty, koncerty i było też regge, różnych ludzi się spotykało na koncertach. Woodstok -raz..i Brodnica ..zaczynam sobie przypominać:))) Często byłam na kocertach Mannam, Kora..kurczę muszę zerknąc w neta...nie mogę sobie przypomnieć:)) Czas Kolaboratów też był w Spodku. W Zabrzu odbył się koncert Formacji nie żywych schabów i Kat w starych  "podziemnych klubach". Oddział zamknięty! Gliwice -"Złom" oj było tego haha...oj byłoo.. :))

Rawa Bluesss !!!! - to było to...oj dawno, dawno temu..

"Tor"-losu..z muzyką nie miałam nic do czynienia :))))))

 

 

Edytowane przez slow (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Owszem, owszem ja też słuchałem i grałem bluesa przez pewien czas, ale potem przeszedłem na jazz.

 

Za moich czasów to był Jarocin. Ale dla moich koleżków to był obciach tam jeździć.

Zatem i ja nie byłem.

 

Owszem też słuchałem nie tylko po znajomości z Markiem Jackowskim.

Zaprzyjaźnionym z moją rodziną.

 

Ale za młodu była, jak rozumiem, więcej niż ważna?

I pozostawiła niezatarty jeszcze ślad.

Może kiedyś wrócisz?

Opublikowano

@Rafael Marius Pomyliłam się to był Jarocin:)) !!! Nie Woodstock :)) Znowu mam jakieś dziury w głowie..

Miło się wspomnia tylko, to wszystko przeszłość ..

Teraz marzą mi się podróże, fotografia, czytanie, wiedza ;) ...to co lubię i pragnę to rozkochać w sobie ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja też fotografuje, co można zobaczyć wokół moich wierszy.

Już od 7 roku życia, z przerwami do dziś.

Wiedza też, jak najbardziej. Na pierwszym miejscu.

 

Kiedyś policzyłem miałem w życiu ponad 50 pasji i nie były one takie powierzchowne jakby, ktoś mógł pomyśleć.

 

Ale gram do dziś. Mam turecki instrument perkusyjny.

Nazywa się darbuka.

Reggae jak najbardziej, też.

Opublikowano (edytowane)

@Rafael Marius przyjrzałam się w necie jak wygląda owy instrument, ładny i nieduży:)

Ja, że niedość jestem "wewnętrznie spięta" to jeszcze do tego mam przysłowiowe  "klapki na uszach";)

Za młodu śpiewałam w chórze kościelnym jak jeździłam na oazy z kościoła, miałam wtedy różne fazy w życiu. Czułam, że kocham śpiewać dla Boga ;):) ale tylko w starych kościółkach. Siedziało się na samej górze gdy nikt mnie nie widział ;))

A propo pasji nie mam ich dużo, choć mam zamiar to zmienić ! :)) Uwielbiam jeździć na rowerze i od nie dawna chodzę na Jogę ale taka z fitnesu haha...oj ciężka sprawa...

Ostanio chorowałam dorwało mnie paskudne grypsko typu "corona"-myślałam, że ducha wyzione...teraz jestem aktywna, nareszcie !! :))

 

 

Edytowane przez slow (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak bardzo ładny. Są w różnych rozmiarach, po to by miały różną wysokość brzmienia.

Mój jest z tych większych, o długości 45 cm.

 

Ja też jestem spięty. Od chorego kręgosłupa.

Granie na darbuce lub innych perkusonaliach działa rozluźniająco.

Gdy jakieś naturalne rytmy, etno.

Reggae, inne z Ameryki Łacińskiej lub Afryki.

Odpalam coś na youtube i gram razem z nimi.

Samemu to żadne zabawa, jak dla mnie.

Od początku grałem w zespołach. Na początku w podstawówce graliśmy z kumplami na instrumentach własnej roboty.

Potem już mieliśmy prawdziwe.

 

Fajnie.

A teraz jesteś wierząca? Jak?

Je jestem chrześcijaninem z nawrócenia Najbliżej do charyzmatycznego protestantyzmu.

Z wychowania to inna bajka.

 

To straszne. I to jeszcze w lecie.

Ja się nie zarażam. Nie miałem jeszcze żadnej choroby zakaźnej, za to innych mi nie brakuje.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...