Tajemnica światła

[Arsis]

To się wciąż oddala, przemieszcza, przesuwa… Nachodzi na mnie srebrzysta powłoka

widnokresu.

To się przemieszcza w świetlistej aureoli melancholijnego spojrzenia.

I drży, drżąc we mnie i poza mną w tych cichych szeptach strzelistej topoli…

 

W pęknięciach sufitów, ścian zalęgły się pogłosy

z głębokiej otchłani przeszłego czasu.

Z poszczególnych etapów minionych epok i lat.

 

Nie mogę ich przegonić, odgonić,

albowiem rezonują

na zbyt wielu płaszczyznach.

 

Zatem śledzę je za pomocą

matematycznych wzorów

i zimnego oka mikroskopu,

wpatrując się w tę całą subatomową menażerię.

 

Puste fotele jeszcze ze śladami wgnieceń po kimś dawno zmarłym…

 

Po kim? Nie pamiętam.

 

Ale pamiętam…

… w zasadzie — nic już nie pamiętam…

 

Przede mną stół z pękniętym wazonem na pół,

pajęczyna, wirujący kurz…

 

To tutaj,

gdzieś tutaj…

 

Było, minęło, uskrzydliło się i odfrunęło jak dusza mojej matki.

 

Jak ptak, co pozostawił

po sobie

rozkołysaną gałąź.

 

Pod twoją nieobecność

zamykam ciebie

w krysztale,

twoje wspomnienie,

zaginając jego krawędzie do środka.

 

Rozbłyska światłem,

przyćmiewając

jarzące się od wewnątrz krawędzie przedmiotów

 

I milczenie

rzeczy

wykute

w kamieniu.

 

Tańczę na środku pokoju olśniony

srebrzystą nawałą

księżycowego blasku.

 

Przytulony do powietrza,

przeszywam ramionami

lodowatą próżnię kosmosu.

 

Podążam wokół stołu

niczym planeta okrążająca gwiazdę.

Podążam w majaku somnambulicznego zwidu.

 

Wydaje się, że jestem kometą z długim warkoczem rozwianych cząstek topniejącego lodu.

 

Pędzę w przestwór

wiecznej samotności…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-09-10)