Historia edycji

Słuchałam kiedyś spowiedzi (?) syna zbrodniarza wojennego. Całe swoje dorosłe życie cierpiał za swojego ojca. Pomogło mu proste stwierdzenie kogoś mądrego. Nie jesteś synem zbrodniarza wojennego. Jesteś synem.   Odcięcie się od przeszłości to nasz obowiązek - by móc iść dalej. Inaczej wciąż będziemy kluczyć w meandrach tego, czego już nie ma.   Mocny, dotykający wiersz.

… to pisanie ma w sobie coś z jazdy zygzakiem po serpentynach; liczba celnych fraz oscyluje 50/50 pomiędzy tymi przegadanymi. Paplanina, nie poezja, ale miejscami urocza ( pszczoła, dziadek - komin)…

Człowiek się rozpuszcza czytając i marzy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  @Naram-sin ok

@Anna_Sendor siła ekspresji pierwszych dwóch wersów jest tak mocna, że przez ułamek sekundy zastanawiałam się co jeszcze można po tym dodać…, ale zdecydowałaś się Autorko na prosty, oszczędny język i tekst zyskał. Dialogi uważam, powinny być napisane kursywą; rozczarowuje puenta, jest zbyt miałka, bo już samo pojęcie „ pamiątek” bywa tak wieloznaczne, bo choć to oczywiste, że straganiarskie upominki nie powinny znaleźć się na miejscu kaźni, to wspomnienia Pl- ki, też są pamiątką - ( wyrytą w pamięci), pytanie co zrobi Birgit ze swoim doświadczeniem? Wyparcie jest zbyt banalne, ale znając dominującą narrację, to kolejnym krokiem będzie przerzucanie winy na wpółfantomowych „ nazistów”, młodsze pokolenie ma szansę pojechać ze szkołą, a dziadziuś - zawsze może zrzucić winę na demencję… o ekspiację wciąż trudno, pozdr.