Znajda

[Marcin Sztelak]

Z upodobaniem kalał gniazdo,

do którego został podrzucony.

Na przednówku, gdy bieda szczerzyła

zęby z każdego kąta chaty.

 

Później bywało o jakieś półtora nieba

lepiej, stabilizacja w zakresie chleba,

nawet dwa razy dziennie.

I niedopałków wypalanych na strychu.

 

Dziury w pościeli sąsiadki

zakończyły ten świetlany okres.

Nawet uwierzyłby w ingerencję z wysoka,

jednak anioły upadały zbyt często.

 

Skrzydła na bazarze były tanie,

w aureolach starsze kobiety uparcie

sadziły kwiaty chociaż te nie rosły.

Może z powodu klimatu, może błota.

 

Wciskało się wszędzie,

ze szczególnym uwzględnieniem życia.