kochać po omacku

[Kasia Koziorowska]

uwalniam się od czasu

który zalągł się ostatnio

na poddaszu mojego człowieczeństwa

i nie zamierza się wyprowadzić

pozbywam się światła

co upodabnia się

do najczulszej pasji

przywiera do podniebienia

kradnie oddech

 

miłości która nie zasłużyłaś

na kilka skąpych łez

uciekaj przed początkiem wszechświata

unikaj gwiazd wgryzających się

w twoje bose pięty

 

nigdy więcej

nie będę należała do twoich ramion

nie obudzę się wtulona

w łakomy ból

kąśliwy jest dzisiejszy zmierzch

jeszcze gorszy poranek

kiedy to budzę się z zeszłorocznych westchnień

utyskiwań na zbyt rozległy los

 

wybacz mi kolejne jutro

odpuść zatraconą w sobie przepaść

przebudzi mnie

ta sama mantra

która nauczyła mnie

kochać po omacku