Unisono

[Arsis]

Wyszedłem z nocy, wyszarpałem się z jej szponów… Przytłoczony do samej ziemi,

przygnieciony natłokiem mroku.

 

Przesłaniam dłonią

szczypiące oczy

jak ślepiec porażony po latach jaskrawym słońcem.

 

Wyszedłem z labiryntu cienia, z pomroku dziejów, z niemocy poruszeń…

 

Idę powoli otulony płaszczem

szumiącego wiatru.

Idę przed siebie, wkraczając w jasność nieznaną.

 

Idę przed siebie,

za tobą w ślad.

 

*

 

W aureoli

światła

— bogini kwiatów.

 

Rosnąca w moich oczach i jeszcze piękniejsza

z każdym momentem ukrytego spojrzenia.

 

Zamiatają ci drogę gałęzie płaczącej wierzby, kiedy tak idziesz w rozwianej szacie…

 

Idziesz. Idziemy, idąc raz jeszcze

w cień zagłębiając się skrzydlaty.

 

Muskasz palcami to, co twoje i moje.

 

I dajesz od siebie, do mnie…

I dalej, w następne pokolenie.

 

Coraz dalej w las, do woni igliwia, gdzie cisza spada z wysoka.

 

Chwytam cię za rękę

lekko jak we śnie,

zabiegając ci podstępnie drogę.

 

Nie odwracasz wzroku,

nie patrzysz albo tylko udając niewidzenie.

 

Więc patrzę za nas, obrysowując palcami twoje rozchylone usta.

 

Nie chcesz?

 

Spójrz

na

mnie.

 

Chodź.

 

Wejdź w unisono

wspólnego oddechu.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-08-06)

 

 

 

Edytowane 6 Sierpnia 2023 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Twoje teksty nadają się na filmiki.

[Dared]

@Arsis To tłumaczenie? aż się boję to otworzyć, tak pompatyczne