poeci wciąż umierają

[sam_i_swoi]

Rzeczywistość i liryka nijak się ma,

więc rzucajmy kośćmi.
Aż wypadnie nowa ściema

Może trafi w oczka jakaś muza,
bo dziś rządzi Mars, Atena.

 

W zgodzie z sobą poumieram,

niech no inny tam gdzieś, kości zbiera.

A kostucha jak to ona,

miedzy nami poprzebiera.
Wszyscy zaniemogli, zbiór udany,

chory, chorszy i bogaty.
Każdy głowę daję za to.

 

Ma już dość wirusa, wojny

Lecz o jedno jest spokojny,
umrzeć trzeba na coś.

 

 

 

 

[Sylwester_Lasota]

Generalnie, wszystko, co żyje, umiera. I tu paradoksu żadnego nie ma.

Paradoksalne jest natomiast to, że świat nieożywiony też w jakiś sposób umiera, a życie, pomimo obarczeniu brzemieniem śmierci, a może właśnie dzięki niemu, na przekór temu obumieraniu się rozwija. Miejmy nadzieję, że tak mogą też rozwijać się poeci ;)

 

Pozdrawiam. 

[sam_i_swoi]

@sowa Wiem i tym bardziej się cieszę, dziękuję, :) 

@Sylwester_Lasota Masz rację z paradoksem,, a poeci im nie można wierzyć jak to ładnie ujął M.Wiśniewski Oni muszą wynurzać się w biedzie, by prawdziwie zabrzmiał ich śpiew.
Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,michal_wisniewski__andrzej_wawrzyniak,nie_przynoscie_kwiatow_poetom.html

 

W poincie, kiedyś obsobaczyliby mnie za nią, jest na, w przeciwieństwie do umierania za coś.

 

Dziękuję i pozdrawiam.