Dzień z życia człowieka

[Triengel]

Wstałem zaspany i zmęczony
Piąta nad ranem, ja za snem stęskniony
Zmuszam się do wyczynu
Z łóżka mego, świętego azylu
Podnieść się muszę
Zanim w kolejną podróż wyruszę
Poranek jak codzień
Śniadanie, prysznic, grzebień
Fryzurę poprawiam
Lustro uśmiechem pozdrawiam
Wychodzę...

Samochód w naprawie
Stary rower w zastawie
Piechotą idę przed siebie
Słońce już widnieje na niebie
Pies sąsiada wesoło szczeka
Na listonosza pewnie czeka
Po drugiej stronie kolejna awantura
Zapewne znowu jakaś dziecięca bzdura
Na czerwonym się zatrzymałem
Ledwo śmiech powstrzymałem
Kiedy facet z naprzeciwka
Telefonem o chodnik ciska
Zaczął klnąć wniebogłosy
Że aż dębem stanęły mi włosy
Światło już zielone
Złość jego minęła niczym wieki minione
Z dziwnym grymasem przeszedł przez pasy
W głowie mej ostrzegawcze hałasy
Coś tu nie gra, coś jest nie tak
Czy mam uważać, czy nastąpi jakiś atak?
Pobiegłem, za siebie się nie oglądając
Do pracy wejścia, dziko przez tłum się pchając...

Ciężki dzień dzisiaj miałem
Przez to wszystko strasznie zgłodniałem
Poszedłem do ulubionej restauracji
Niestety zamknięte, aż do końca wakacji
Cholerny remont schrzanił moje plany
Co teraz? Gdzie ja zjem dobry naleśnik na francuskim cieście zapiekany?
Jakoś to przeżyję, pomyślałem
A może sam coś ugotuję? Za ten pomysł sam się w ramię poklepałem...

Teraz głupi żałuję że się za to zabrałem
Kucharzem to ja nie będę, właśnie się tego dowiedziałem
Zwyczajne spaghetti to miało być
A o mały włos domu bym nie spalił, mam już tego dosyć!
Następny obiad zjem na mieście
A przypalony garnek wyrzucę wreszcie...

Godzina już późna, kładłem się spać
Niestety znowuż tak wcześnie muszę wstać
Budzik nastawiony, światła wyłączone
Wszelkie zmartwienia z głowy zostały przepędzone
Jedyne co mi pozostało, to powiedzieć sobie "dobranoc!"