Nie istnieję

[Stracony]

Na szczycie siedział człowiek

poznałem go , to nie byłem ja

przysiadłem się, nie spojrzał

jego oczy były wpatrzone gdzieś tam…

pomyślałem, że to dziwny gość

zapytałem czy wie, że jestem z nim

popatrzył dookoła i więcej nawet,

jego wzrok przeszył mnie jak mgłę

tak ty jesteś – odpowiedział (ucieszyłem się )

- bo myślałem ,że …

palec jego spoczął na mych ustach

- nie używaj wielkich słów!

nie zrozumiałem wtedy co chciał przez to powiedzieć

- ty jesteś jednym z nich

nikogo jednak nie widziałem

jego wzrok wpatrzony był gdzieś tam…

w cmentarzysko, gdzie nie było mogił.

A jednak czułem ,że prawdę rzekł człek.

[Wiesław J.K.]

@Stracony Szczerze, dreszczyk emocji przeszył mnie czytając ten wiersz, czułem, że przeczytam dzisiaj coś bardzo - jak dla mnie  - interesującego. Pozdrawiam serdecznie!

[Monia]

W moim odczuciu jest to wiersz o kimś kto nie do końca chce egzystować na tym świecie.Sporo emocji jest też w tym tekście,gdy się go czyta pozdrawiam;)

[Rafael Marius]

@Stracony

Pewnie ów nieznajomy ma psychozę i wszystkich uważa za część nieżyczliwego mu świata. Niestety tak to bywa. Na szczęście przechodzi.

[Stracony]

@Wiesław J.K. Miałem duże obawy czy wiersz zostanie zrozumiany,ale Twoje odczucia mówią,że warto było.Zastanawiające :) 

 

@Monia Nie chce egzystować, nie rozumie, nie jest stąd...

Rozwinięta wrażliwość;pozdrawiam i dziękuję.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@StraconyBez obaw, zrozumienie zawsze jest poddane wolnej interpretacji, zwłaszcza w poezji i świetnie jest, gdy zastanawia. Pozdrawiam :-)