Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

To było gdzieś w czerwcu 2023. Pojechał jak co weekend do domku na wieś. Lubił tu przyjeżdżać i odcinać się od świata. Życie tu biegło z dala od tych wszystkich jebanych miejskich problemów. Zgiełku ulic i pośpiechu nie wiadomo za czym. Nie no jak nie wiadomo? Ludzie gonią od zawsze za tym samym. Za kasą, za prestiżem i za dostępem do pizdy. On miał to w dupie. Chwilowo i na weekend.

Tak więc gdy tylko przyjechał wysiadł ze swojej wypasionej toyoty hillux i wyszczał się na środek trawnika. Nie dbał o to że ktoś zobaczy. W promieniu pół kilometra nie było żywej duszy. Wypił dość szybko dość podłe piwo zakupione wcześniej po drodze. Pogapił się na zmiany w naturze jakie zaszły przez tych parę dni jego nieobecności. Fala deszczów pozytywnie wpłynęła na żywotność zieleni wokół. Zastanowił się chwile na swoim płożeniem i co zamierza robić dalej. Nigdy nie sądził, że takie coś może go spotkać. Uważał raczej, że już swoje przeżył i po wyprowadzce z domu szykował się do tego by resztę swojego czasu przeżyć w kontemplacyjnym osamotnieniu. Miał 49 lat. Inni w jego wieku, już mieli dorosłe dzieci i zostawali nawet dziadkami.

Musieli oczywiście albo wpaść gdzieś około roku 2000 albo być niespełna rozumu aby tak wcześnie myśleć o byciu rodzicem. A właśnie to przydarzyło się kobiecie z którą zamieszkał od lutego. M. miała już dwójkę córek, psa i łysego wkurwiającego kota. Ostatnio weekendy spędzali razem, ale teraz wyszło inaczej. Zaczynał odczuwać, że pierwszy okres bezwzględnego zauroczenia, zaślepienia nowo poznaną partnerką ma już za sobą. Myśl o tym była dławiąco przykra. Tak jakby zdjąć czarne okulary i w jednej chwili dostrzec całą szkaradę biologii w której ludzie muszą funkcjonować. Mechanizmów z których nie mogą się wyzwolić i które są tylko po to by życie mogło się rozwijać. Od 2 miesięcy starali się o dziecko. Choć ani jego, był wszak w trakcie rozwodu, ani jej położenie nie mogło dawać im jakiejś trwałej satysfakcji materialnej, na euforii miłości zdecydowali się na próby zapłodnienia. M. wyjęła spiralę i zaczęli się ruchać tak żeby zaszła. Za pierwszym razem się nie udało. Akurat byli w Sztokholmie kochali się od tylu bardzo intensywnie gdy zaczęła z niej wypływać gęsta i obfita krew. Było to przykre. Teraz miało być inaczej, choć kto to wie?

Źle znosił rozdzielenie. Parę dni temu M. wraz z dorastającymi córkami wyleciała do Islandii. Dość często tam podróżowała zarobkowo. M. pracowała jako kosmetyczka. Ostatnie miesiące dały jej w kość. Ludzie zbiednieli, jej klientki coraz częściej zaczynały oszczędzać na swoim wyglądzie. W Islandii od przeszło 15 lat mieszkała jej mama z ojczymem. Miała plan pobyć tam tydzień i zarobić tyle żeby się trochę uspokoić, bo gdy M. zarabiała to czuła się spokojniejsza. Od 6 lat była rozwódką. Córki zabrała od męża który ją najzwyczajniej znudził, całymi dniami grał na konsoli i nie robił nic by jak się wyraziła polepszyć ich byt. Po rozwodzie ojciec płacił na córki jakieś marne alimenty. Na nastrój M. oprócz stanu konta wpływał też seks lub jego brak. Była laską która mogła to robić zawsze i wszędzie. Miała nieustannie kurwiki w migdałowych oczach. Jej cipa była wilgotna słodka i zawsze gotowa na igraszki. Tu gdzie się teraz znajdował jeszcze tydzień temu odbijały się od ścian ich dzikie jęki. W ostatnich miesiącach bez opamiętania zadawali sobie rozkosz. Gdy M. ssała jego kutasa, który w jej ustach szybko twardniał zaglądała mu głęboko w oczy, mruczała przy tym jak kotka. Wówczas zapominał o tym, że ma niepełnosprawną córkę i że sam przyczynił się do tego.

Edytowane przez maszcodasz (wyświetl historię edycji)
  • maszcodasz zmienił(a) tytuł na Koniec miłości
  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zegarek na piekarniku wybił szesnastą. Słońce jeszcze nie zdążyło wstać, a cztery cyferki wisiały zawieszone pośrodku niczego, głosząc w eter jedyne w co mogły wierzyć, w istotę swojego istnienia - w to, że jest właśnie godzina szesnasta. Przeszedłem po cichu korytarz, przekręciłem ostrożnie zamek i wydostałem się na klatkę schodową.      Czerwone diody tym razem pokierowały mnie ku włącznikowi światła z małą ikonką Schrödingera - żarówką z kloszem, albo może dzwoneczkiem, co okazać mi się mogło dopiero po naciśnięciu przycisku. Oczywiście zaryzykowałem, a włącznik zamiast budzić nad ranem sąsiadów rutynowo włączył światło. Okropne to wszystko. Nie chciałbym żeby o tym teraz wiedziała, ale mogę o niej myśleć jedynie jak o substytucie namiętności prawdziwej, takiej namiętności po której nie boli mnie głowa, takiej po której nie muszę brać prysznica, a najlepiej takiej po której mógłbym już umierać. Jeżeli sen to półsmierć a samotność to ćwierćśmierć, to miłość musi być jej trzema czwartymi. Odwróciłem się do drzwi, zmazałem rękawem wypisane w kredzie "m + b" i w lepszym nastroju zbiegłem po schodach. To była moja pamiątka na pożegnanie - "K" jak Kalipso, na przestrogę dla wszystkich chłopców szukających w tym życiu uciechy. Choć to jedynie kropla w morzu na którym dryfują te wszystkie Ogyggie, zdolne pomieścić każdego poszkodowanego przez los, biednego studenta czy starego wdowca, jedne z miliona drzwi hydry, gotowej do połknięcia każdego żeglarza błądzącego między Kazimierzem a Grzegórzki, Krowodrzą a Łobzowem, między swoją ostatnią miłością z liceum a snem wiekuistym. Czy ja byłem w jakikolwiek sposób od tej niezaspokojonej męskiej masy lepszy? I tak i nie.     Zawahałem się jeszcze przez chwilę, po czym otworzyłem drzwi na ulicę. Poranek był paskudny. Wiatr podrywał brudną, szarą mgłę ciskając mi ją jakimś sposobem prosto w twarz, nieważne w którą stronę bym nie poszedł. Czułem jak powoli woda przesiąka moje włosy, które coraz to cięższe zaczęły przylegać mi do twarzy. We wrześniu mógłbym uznać taki Kraków za czarowny, lecz teraz, w październiku, już absolutnie mi to zbrzydło. Jesień potrafi być urocza niby najlepsza kochanka, a najlepsza kochanka to taka, po której aż miło wracać do żony, i ja też chcę już wracać do lata.     Pierwsze kroki wbiły mnie w marynarkę, z głową schowaną w kołnierz jak żółw zaplanowałem przeciąć na wskroś stare miasto, o tej godzinie nadnaturalnie puste, kiedy już ci najgorzej bawiący się wrócili dawno do domu, a najszczęśliwsi skończyli na afterparty z Morfeuszem. Na ulicach pozostali tylko ludzi tak samo jak ja ambiwalentni. Tak zawieszeni gdzieś pomiędzy nocą a dniem nakładamy dla siebie prawdziwe śniadanie mistrzów - wyrzuty sumienia. Z jednej strony mogłem pozostać wczoraj w Itace, spędzić wieczór na rozwiązywaniu starych kolokwiów lub na lepszej czy gorszej książce, zrobić sobie ładną kolację albo posprzątać pokój. Z drugiej, jeżeli już się w to wpakowałem, mogłem pozostać u niej do rana, dać się jej złapać za gębę kochanka, a może poopowiadać jej o "wolnych duchach" i "potrzebie rozłąki", powołując się przy tym na jakiegoś romantycznego poetę, po czym wyjść na pierwszy tramwaj do domu. Może i unikam aktualnie odpowiedzialności, ale zbrodnia już została dokonana, pytanie czy ona będzie jeszcze chciała do mnie wydzwaniać.  
    • Duchy, strachy  I upiory!    Strzeż się ich!   Będziesz przerażony!   Bo nocą ujawnia się  Największe zło    A człowiek to dla nich  Tylko zabójcze tło!   Zaczyna się koszmar  Gdy pukają do twoich drzwi...    
    • @Berenika97   Bereniko. czytam Twój komentarz......i tak bardzo dodajesz mi odwagi, że żałuję, że nie dopaliłem się na maxa.   a korciło mnie jeszcze aby nie skreślić trzech mocnych metafor jakie w wierszu już umieściłem.   ale strach zwyciężył.   dziękuję, że jesteś.   czuję się silniejszy :)   dziękuję Nika.           @Nata_Kruk   i ja zgadzam się z Tobą Nata.   a przed chwilą przeczytałem, że Trump dostał zgodę na przekazanie ukrainie pocisków Tomahawk.   Już odpowiedział Miedwiediew - jeżeli ukraińcy ich użyją to będzie ostatnia rzecz jaką zrobią. to będzie ich koniec.   a tak jest pięknie. jesteś......a po niej przyjdzie maj !!!!! kasztany, jaśminy, bzy.   dziękuję Nata. serdeczności :)       @[email protected] podziękowanie piękne :)   wszystkiego dobrego :)     @MIROSŁAW C.   obawiam sie Mirku, ze to pytanie retoryczne :)   dziękuję. pozdrawiam :)    
    • @Leszczym dziękuję :)
    • @viola arvensis Wiolu.   Ty jako dobry duszek poezji mówisz, że to nienasycenie ducha, a ciało to tylko..... słodki dodatek, to ja się z Tobą, z radością zgadzam :)   dzięki piękne :)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...